این دو را مشهور گردانید اله ** تا که باشد این دو بر باقی گواه‌‌

این دو دزد آویخت از دار بلند ** ور نه اندر قهر بس دزدان بدند

این دو را پرچم به سوی شهر برد ** کشتگان قهر را نتوان شمرد

نازنینی تو ولی در حد خویش ** الله الله پا منه از حد خویش‌‌ 3305

گر زنی بر نازنین تر از خودت ** در تگ هفتم زمین زیر آردت‌‌

قصه‌‌ی عاد و ثمود از بهر چیست ** تا بدانی کانبیا را نازکی است‌‌

این نشان خسف و قذف و صاعقه ** شد بیان عز نفس ناطقه‌‌

جمله حیوان را پی انسان بکش ** جمله انسان را بکش از بهر هش‌‌

هش چه باشد عقل کل هوشمند ** هوش جزوی هش بود اما نژند 3310

جمله حیوانات وحشی ز آدمی ** باشد از حیوان انسی در کمی‌‌

خون آنها خلق را باشد سبیل ** ز انکه وحشی‌‌اند از عقل جلیل‌‌

عزت وحشی بدین افتاد پست ** که مر انسان را مخالف آمده ست‌‌

پس چه عزت باشدت ای نادره ** چون شدی تو حمر مستنفرة

خر نشاید کشت از بهر صلاح ** چون شود وحشی شود خونش مباح‌‌ 3315

گر چه خر را دانش زاجر نبود ** هیچ معذورش نمی‌‌دارد ودود

پس چو وحشی شد از آن دم آدمی ** کی بود معذور ای یار سمی‌‌

لاجرم کفار را شد خون مباح ** همچو وحشی پیش نشاب و رماح‌‌

جفت و فرزندانشان جمله سبیل ** ز آنکه بی‌‌عقلند و مردود و ذلیل‌‌

باز عقلی کاو رمد از عقل عقل ** کرد از عقلی به حیوانات نقل‌‌ 3320

اعتماد کردن هاروت و ماروت بر عصمت خویش و آمیزی اهل دنیا خواستن و در فتنه افتادن‌‌

همچو هاروت و چو ماروت شهیر ** از بطر خوردند زهر آلود تیر

اعتمادی بودشان بر قدس خویش ** چیست بر شیر اعتماد گاومیش‌‌

گر چه او با شاخ صد چاره کند ** شاخ شاخش شیر نر پاره کند

گر شود پر شاخ همچون خار پشت ** شیر خواهد گاو را ناچار کشت‌‌

گر چه صرصر بس درختان می‌‌کند ** با گیاه تر وی احسان می‌‌کند 3325

بر ضعیفی گیاه آن باد تند ** رحم کرد ای دل تو از قوت ملند