حمیت دین خواند او آن کبر را ** ننگرد در خویش نفس گبر را

حمیت دین را نشانی دیگر است ** که از آن آتش جهانی اخضر است‌‌

گفت حقشان گر شما روشان‌‌گرید ** در سیه کاران مغفل منگرید 3350

شکر گویید ای سپاه و چاکران ** رسته‌‌اید از شهوت و از چاک ران‌‌

گر از آن معنی نهم من بر شما ** مر شما را بیش نپذیرد سما

عصمتی که مر شما را در تن است ** آن ز عکس عصمت و حفظ من است‌‌

آن ز من بینید نز خود هین و هین ** تا نچربد بر شما دیو لعین‌‌

آن چنان که کاتب وحی رسول ** دید حکمت در خود و نور اصول‌‌ 3355

خویش را هم صوت مرغان خدا ** می‌‌شمرد آن بد صفیری چون صدا

لحن مرغان را اگر واصف شوی ** بر مراد مرغ کی واقف شوی‌‌

گر بیاموزی صفیر بلبلی ** تو چه دانی کاو چه دارد با گلی‌‌

ور بدانی باشد آن هم از گمان ** چون ز لب جنبان گمانهای کران‌‌

به عیادت رفتن کر بر همسایه‌‌ی رنجور خویش‌‌

آن کری را گفت افزون مایه‌‌ای ** که ترا رنجور شد همسایه‌‌ای‌‌ 3360

گفت با خود کر که با گوش گران ** من چه دریابم ز گفت آن جوان‌‌

خاصه رنجور و ضعیف آواز شد ** لیک باید رفت آن جا نیست بد

چون ببینم کان لبش جنبان شود ** من قیاسی گیرم آن را هم ز خود

چون بگویم چونی ای محنت کشم ** او بخواهد گفت نیکم یا خوشم‌‌

من بگویم شکر چه خوردی ابا ** او بگوید شربتی یا ماشبا 3365

من بگویم صحه نوشت کیست آن ** از طبیبان پیش تو گوید فلان‌‌

من بگویم بس مبارک پاست او ** چون که او آمد شود کارت نکو

پای او را آزمودستیم ما ** هر کجا شد می‌‌شود حاجت روا

این جوابات قیاسی راست کرد ** پیش آن رنجور شد آن نیک مرد

گفت چونی گفت مردم گفت شکر ** شد از این رنجور پر آزار و نکر 3370

کین چه شکر است او مگر با ما بد است ** کر قیاسی کرد و آن کژ آمده ست‌‌

بعد از آن گفتش چه خوردی گفت زهر ** گفت نوشت باد افزون گشت قهر