هر چه اندر ابر ضو بینی و تاب ** آن ز اختر دان و ماه و آفتاب‌‌

چینیان چون از عمل فارغ شدند ** از پی شادی دهلها می‌‌زدند

شه در آمد دید آن جا نقشها ** می‌‌ربود آن عقل را و فهم را

بعد از آن آمد به سوی رومیان ** پرده را بالا کشیدند از میان‌‌ 3480

عکس آن تصویر و آن کردارها ** زد بر این صافی شده دیوارها

هر چه آن جا دید اینجا به نمود ** دیده را از دیده خانه می‌‌ربود

رومیان آن صوفیانند ای پدر ** بی‌‌ز تکرار و کتاب و بی‌‌هنر

لیک صیقل کرده‌‌اند آن سینه‌‌ها ** پاک از آز و حرص و بخل و کینه‌‌ها

آن صفای آینه وصف دل است ** کاو نقوش بی‌‌عدد را قابل است‌‌ 3485

صورت بی‌‌صورت بی‌‌حد غیب ** ز آینه‌‌ی دل تافت بر موسی ز جیب‌‌

گر چه آن صورت نگنجد در فلک ** نه به عرش و فرش و دریا و سمک‌‌

ز آن که محدود است و معدود است آن ** آینه‌‌ی دل را نباشد حد بدان‌‌

عقل اینجا ساکت آمد یا مضل ** ز آنکه دل با اوست یا خود اوست دل‌‌

عکس هر نقشی نتابد تا ابد ** جز ز دل هم با عدد هم بی‌‌عدد 3490

تا ابد هر نقش نو کاید بر او ** می‌‌نماید بی‌‌حجابی اندر او

اهل صیقل رسته‌‌اند از بوی و رنگ ** هر دمی بینند خوبی بی‌‌درنگ‌‌

نقش و قشر علم را بگذاشتند ** رایت عین الیقین افراشتند

رفت فکر و روشنایی یافتند ** نحر و بحر آشنایی یافتند

مرگ کاین جمله از او در وحشت‌‌اند ** می‌‌کنند این قوم بر وی ریشخند 3495

کس نیابد بر دل ایشان ظفر ** بر صدف آید ضرر نی بر گهر

گر چه نحو و فقه را بگذاشتند ** لیک محو و فقر را برداشتند

تا نقوش هشت جنت تافته ست ** لوح دلشان را پذیرا یافته ست‌‌

برترند از عرش و کرسی و خلا ** ساکنان مقعد صدق خدا

پرسیدن پیغامبر علیه السلام مر زید را امروز چونی و چون برخاستی و جواب گفتن او که اصبحت مومنا یا رسول الله‌‌

گفت پیغمبر صباحی زید را ** کیف اصبحت ای رفیق با صفا 3500

گفت عبدا مومنا باز اوش گفت ** کو نشان از باغ ایمان گر شگفت‌‌