کو که مدح شاه گوید پیش او ** تا که در غیبت بود او شرم رو

قلعه داری کز کنار مملکت ** دور از سلطان و سایه‌‌ی سلطنت‌‌ 3635

پاس دارد قلعه را از دشمنان ** قلعه نفروشد به مال بی‌‌کران‌‌

غایب از شه در کنار ثغرها ** همچو حاضر او نگه دارد وفا

پیش شه او به بود از دیگران ** که به خدمت حاضرند و جان فشان‌‌

پس به غیبت نیم ذره‌‌ی حفظ کار ** به که اندر حاضری ز آن صد هزار

طاعت و ایمان کنون محمود شد ** بعد مرگ اندر عیان مردود شد 3640

چون که غیب و غایب و رو پوش به ** پس لبان بر بند لب خاموش به‌‌

ای برادر دست وا دار از سخن ** خود خدا پیدا کند علم لدن‌‌

بس بود خورشید را رویش گواه ** أی شی‌‌ء أعظم الشاهد إله‌‌

نه بگویم چون قرین شد در بیان ** هم خدا و هم ملک هم عالمان‌‌

یشهد الله و الملک و اهل العلوم ** إنه لا رب إلا من یدوم‌‌ 3645

چون گواهی داد حق که بود ملک ** تا شود اندر گواهی مشترک‌‌

ز آن که شعشاع حضور آفتاب ** بر نتابد چشم و دلهای خراب‌‌

چون خفاشی کاو تف خورشید را ** بر نتابد بگسلد اومید را

پس ملایک را چو ما هم یار دان ** جلوه گر خورشید را بر آسمان‌‌

کاین ضیا ما ز آفتابی یافتیم ** چون خلیفه بر ضعیفان تافتیم‌‌ 3650

چون مه نو یا سه روزه یا که بدر ** مرتبه‌‌ی هر یک ملک در نور و قدر

ز اجنحه‌‌ی نور ثلاث او رباع ** بر مراتب هر ملک را آن شعاع‌‌

همچو پرهای عقول انسیان ** که بسی فرق است شان اندر میان‌‌

پس قرین هر بشر در نیک و بد ** آن ملک باشد که مانندش بود

چشم اعمش چون که خور را بر نتافت ** اختر او را شمع شد تا ره بیافت‌‌ 3655

گفتن پیغامبر علیه السلام مر زید را که این سر را فاش تر از این مگو و متابعت نگاه دار

گفت پیغمبر که اصحابی نجوم ** رهروان را شمع و شیطان را رجوم‌‌

هر کسی را گر بدی آن چشم و زور ** کاو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

کی ستاره حاجت استی ای ذلیل ** که بدی بر نور خورشید او دلیل‌‌