گفت پیغمبر که اصحابی نجوم ** رهروان را شمع و شیطان را رجوم‌‌

هر کسی را گر بدی آن چشم و زور ** کاو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

کی ستاره حاجت استی ای ذلیل ** که بدی بر نور خورشید او دلیل‌‌

ماه می‌‌گوید به خاک و ابر و فی ** من بشر بودم ولی یوحی الی‌‌

چون شما تاریک بودم در نهاد ** وحی خورشیدم چنین نوری بداد 3660

ظلمتی دارم به نسبت با شموس ** نور دارم بهر ظلمات نفوس‌‌

ز آن ضعیفم تا تو تابی آوری ** که نه مرد آفتاب انوری‌‌

همچو شهد و سرکه در هم بافتم ** تا سوی رنج جگر ره یافتم‌‌

چون ز علت وارهیدی ای رهین ** سرکه را بگذار و می‌‌خور انگبین‌‌

تخت دل معمور شد پاک از هوا ** بین که الرحمن علی العرش استوی‌‌ 3665

حکم بر دل بعد از این بی‌‌واسطه ** حق کند چون یافت دل این رابطه‌‌

این سخن پایان ندارد زید کو ** تا دهم پندش که رسوایی مجو

رجوع به حکایت زید

زید را اکنون نیابی کاو گریخت ** جست از صف نعال و نعل ریخت‌‌

تو که باشی زید هم خود را نیافت ** همچو اختر که بر او خورشید تافت‌‌

نی از او نقشی بیابی نی نشان ** نی کهی یابی نه راه کهکشان‌‌ 3670

شد حواس و نطق با پایان ما ** محو نور دانش سلطان ما

حسها و عقلهاشان در درون ** موج در موج لدينا محضرون‌‌

چون شب آمد باز وقت بار شد ** انجم پنهان شده بر کار شد

بی‌‌هشان را وادهد حق هوشها ** حلقه حلقه حلقه‌‌ها در گوشها

پای کوبان دست افشان در ثنا ** ناز نازان ربنا أحییتنا 3675

آن جلود و آن عظام ریخته ** فارسان گشته غبار انگیخته‌‌

حمله آرند از عدم سوی وجود ** در قیامت هم شکور و هم کنود

سر چه می‌‌پیچی کنی نادیده‌‌ای ** در عدم ز اول نه سرپیچیده‌‌ای‌‌

در عدم افشرده بودی پای خویش ** که مرا که بر کند از جای خویش‌‌

می‌‌نبینی صنع ربانیت را ** که کشید او موی پیشانیت را 3680