ور تو دست اندر مناصب می‌‌زنی ** هم ز ترس است آن که جانی می‌‌کنی‌‌

ور تو دست اندر مناصب می‌‌زنی ** هم ز ترس است آن که جانی می‌‌کنی‌‌ 3685

هر چه جز عشق خدای احسن است ** گر شکر خواری است آن جان کندن است‌‌

چیست جان کندن سوی مرگ آمدن ** دست در آب حیاتی نازدن‌‌

خلق را دو دیده در خاک و ممات ** صد گمان دارند در آب حیات‌‌

جهد کن تا صد گمان گردد نود ** شب برو ور تو بخسبی شب رود

در شب تاریک جوی آن روز را ** پیش کن آن عقل ظلمت سوز را 3690

در شب بد رنگ بس نیکی بود ** آب حیوان جفت تاریکی بود

سر ز خفتن کی توان برداشتن ** با چنین صد تخم غفلت کاشتن‌‌

خواب مرده لقمه‌‌ی مرده یار شد ** خواجه خفت و دزد شب بر کار شد

تو نمی‌‌دانی که خصمانت کی‌‌اند ** ناریان خصم وجود خاکی‌‌اند

نار خصم آب و فرزندان اوست ** همچنان که آب خصم جان اوست‌‌ 3695

آب آتش را کشد زیرا که او ** خصم فرزندان آب است و عدو

بعد از آن این نار نار شهوت است ** کاندر او اصل گناه و زلت است‌‌

نار بیرونی به آبی بفسرد ** نار شهوت تا به دوزخ می‌‌برد

نار شهوت می‌‌نیارامد به آب ** ز انکه دارد طبع دوزخ در عذاب‌‌

نار شهوت را چه چاره نور دین ** نورکم اطفاء نار الکافرین‌‌ 3700

چه کشد این نار را نور خدا ** نور ابراهیم را ساز اوستا

تا ز نار نفس چون نمرود تو ** وارهد این جسم همچون عود تو

شهوت ناری به راندن کم نشد ** او به ماندن کم شود بی‌‌هیچ بد

تا که هیزم می‌‌نهی بر آتشی ** کی بمیرد آتش از هیزم کشی‌‌

چون که هیزم باز گیری نار مرد ** ز انکه تقوی آب سوی نار برد 3705

کی سیه گردد ز آتش روی خوب ** کاو نهد گلگونه از تقوی القلوب‌‌

آتش افتادن در شهر به ایام عمر

آتشی افتاد در عهد عمر ** همچو چوب خشک می‌‌خورد او حجر

در فتاد اندر بنا و خانه‌‌ها ** تا زد اندر پر مرغ و لانه‌‌ها

نیم شهر از شعله‌‌ها آتش گرفت ** آب می‌‌ترسید از آن و می‌‌شگفت‌‌