صد هزاران می‌‌چشاند هوش را ** که خبر نبود دو چشم و گوش را

باز گو ای باز عرش خوش شکار ** تا چه دیدی این زمان از کردگار 3750

چشم تو ادراک غیب آموخته ** چشمهای حاضران بر دوخته‌‌

آن یکی ماهی همی‌‌بیند عیان ** و آن یکی تاریک می‌‌بیند جهان‌‌

و آن یکی سه ماه می‌‌بیند به هم ** این سه کس بنشسته یک موضع نعم‌‌

چشم هر سه باز و گوش هر سه تیز ** در تو آویزان و از من در گریز

سحر عین است این عجب لطف خفی است ** بر تو نقش گرگ و بر من یوسفی است‌‌ 3755

عالم ار هجده هزار است و فزون ** هر نظر را نیست این هجده زبون‌‌

راز بگشا ای علی مرتضی ** ای پس سوء القضاء حسن القضاء

یا تو واگو آن چه عقلت یافته ست ** یا بگویم آن چه بر من تافته ست‌‌

از تو بر من تافت چون داری نهان ** می‌‌فشانی نور چون مه بی‌‌زبان‌‌

لیک اگر در گفت آید قرص ماه ** شب روان را زودتر آرد به راه‌‌ 3760

از غلط ایمن شوند و از ذهول ** بانگ مه غالب شود بر بانگ غول‌‌

ماه بی‌‌گفتن چو باشد رهنما ** چون بگوید شد ضیا اندر ضیا

چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را

باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب‌‌

باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد 3765

هر هوا و ذره‌‌ای خود منظری است ** ناگشاده کی گود کانجا دری است‌‌

تا بنگشاید دری را ديدبان ** در درون هرگیز نجنبك این گمان

چون گشاه شد دری حیران شود ** مرغ اومید و طمع پُران شود

غافلی ناگه به ویران گنج یافت ** سوی هر ویران از آن پس می‌‌شتافت‌‌

تا ز درویشی نیابی تو گهر ** کی گهر جویی ز درویشی دگر 3770

سالها گر ظن دود با پای خویش ** نگذرد ز اشکاف بینیهای خویش‌‌

تا به بینی نایدت از غیب بو ** غیر بینی هیچ می‌‌بینی بگو

سوال کردن آن کافر از امیر المومنین علی علیه السلام که بر چون منی مظفر شدی شمشیر را از دست چون انداختی // پس بگفت آن نومسلمان ولی ** از سر مستی و لذت با علی

که بفرما یا امیر المومنین.** تا بجنبد جان به تن در چون جنین