گر نه موشی دزد در انبار ماست ** گندم اعمال چل ساله کجاست‌‌

ریزه ریزه صدق هر روزه چرا ** جمع می‌‌ناید در این انبار ما

بس ستاره‌‌ی آتش از آهن جهید ** و ان دل سوزیده پذرفت و کشید

لیک در ظلمت یکی دزدی نهان ** می‌‌نهد انگشت بر استارگان‌‌ 385

می‌‌کشد استارگان را یک به یک ** تا که نفروزد چراغی از فلک‌‌

گر هزاران دام باشد در قدم ** چون تو با مایی نباشد هیچ غم‌‌

هر شبی از دام تن ارواح را ** می‌‌رهانی می‌‌کنی الواح را

می‌‌رهند ارواح هر شب زین قفس ** فارغان، نه حاکم و محکوم کس‌‌

شب ز زندان بی‌‌خبر زندانیان ** شب ز دولت بی‌‌خبر سلطانیان‌‌ 390

نه غم و اندیشه‌‌ی سود و زیان ** نه خیال این فلان و آن فلان‌‌

حال عارف این بود بی‌‌خواب هم ** گفت ایزد هم رقود زین مرم‌‌

خفته از احوال دنیا روز و شب ** چون قلم در پنجه‌‌ی تقلیب رب‌‌

آن که او پنجه نبیند در رقم ** فعل پندارد به جنبش از قلم‌‌

شمه‌‌ای زین حال عارف وانمود ** خلق را هم خواب حسی در ربود 395

رفته در صحرای بی‌‌چون جانشان ** روحشان آسوده و ابدانشان‌‌

وز صفیری باز دام اندر کشی ** جمله را در داد و در داور کشی‌‌

فالق الإصباح اسرافیل‌‌وار ** جمله را در صورت آرد ز ان دیار

روحهای منبسط را تن کند ** هر تنی را باز آبستن کند

اسب جانها را کند عاری ز زین ** سر النوم اخ الموت است این‌‌ 400

لیک بهر آن که روز آیند باز ** بر نهد بر پایشان بند دراز

تا که روزش واکشد ز ان مرغزار ** وز چراگاه آردش در زیر بار

کاش چون اصحاب کهف این روح را ** حفظ کردی یا چو کشتی نوح را

تا از این طوفان بیداری و هوش ** وارهیدی این ضمیر چشم و گوش‌‌

ای بسی اصحاب کهف اندر جهان ** پهلوی تو پیش تو هست این زمان‌‌ 405

غار با او یار با او در سرود ** مهر بر چشم است و بر گوشت چه سود

قصه‌‌ی دیدن خلیفه لیلی را