گفت آدم توبه کردم زین نظر ** این چنین گستاخ نندیشم دگر

یا غیاث المستغیثین اهدنا ** لا افتخار بالعلوم و الغنی‌‌

لا تزغ قلبا هدیت بالکرم ** و اصرف السوء الذی خط القلم‌‌ 3900

بگذران از جان ما سوء القضا ** وا مبر ما را ز اخوان صفا

تلخ‌‌تر از فرقت تو هیچ نیست ** بی‌‌پناهت غیر پیچا پیچ نیست‌‌

رخت ما هم رخت ما را راه زن ** جسم ما مر جان ما را جامه کن‌‌

دست ما چون پای ما را می‌‌خورد ** بی‌‌امان تو کسی جان چون برد

ور برد جان زین خطرهای عظیم ** برده باشد مایه‌‌ی ادبار و بیم‌‌ 3905

ز آن که جان چون واصل جانان نبود ** تا ابد با خویش کور است و کبود

چون تو ندهی راه جان خود برده گیر ** جان که بی‌‌تو زنده باشد مرده گیر

گر تو طعنه می‌‌زنی بر بندگان ** مر ترا آن می‌‌رسد ای کامران‌‌

ور تو ماه و مهر را گویی جفا ** ور تو قد سرو را گویی دوتا

ور تو چرخ و عرش را خوانی حقیر ** ور تو کان و بحر را گویی فقیر 3910

آن به نسبت با کمال تو رواست ** ملک اکمال فناها مر تراست‌‌

که تو پاکی از خطر و ز نیستی ** نیستان را موجد و معنیستی‌‌

آن که رویانید داند سوختن ** ز آن که چون بدرید داند دوختن‌‌

می‌‌بسوزد هر خزان مر باغ را ** باز رویاند گل صباغ را

کای بسوزیده برون آ تازه شو ** بار دیگر خوب و خوب آوازه شو 3915

چشم نرگس کور شد بازش بساخت ** حلق نی ببرید و بازش خود نواخت‌‌

ما چو مصنوعیم و صانع نیستیم ** جز زبون و جز که قانع نیستیم‌‌

ما همه نفسی و نفسی می‌‌زنیم ** گر نخوانی ما همه اهرمنیم‌‌

ز آن ز اهرمن رهیدستیم ما ** که خریدی جان ما را از عمی‌‌

تو عصا کش هر که را که زندگی است ** بی‌‌عصا و بی‌‌عصا کش کور چیست‌‌ 3920

غیر تو هر چه خوش است و ناخوش است ** آدمی سوز است و عین آتش است‌‌

هر که را آتش پناه و پشت شد ** هم مجوسی گشت و هم زردشت شد