شد هوای مرگ طوق صادقان ** که جهودان را بد این دم امتحان‌‌

در نبی فرمود کای قوم یهود ** صادقان را مرگ باشد گنج و سود

همچنان که آرزوی سود هست ** آرزوی مرگ بردن ز آن به است‌‌

ای جهودان بهر ناموس کسان ** بگذرانید این تمنا بر زبان‌‌ 3970

یک جهودی این قدر زهره نداشت ** چون محمد این علم را بر فراشت‌‌

گفت اگر رانید این را بر زبان ** یک یهودی خود نماند در جهان‌‌

پس یهودان مال بردند و خراج ** که مکن رسوا تو ما را ای سراج‌‌

این سخن را نیست پایانی پدید ** دست با من ده چو چشمت دوست دید

گفتن امیر المؤمنین علی کرم الله وجهه با قرین خود که چون خدو انداختی در روی من نفس من جنبید و اخلاص عمل نماند، مانع کشتن تو آن شد

گفت امیر المؤمنین با آن جوان ** که به هنگام نبرد ای پهلوان‌‌ 3975

چون خدو انداختی در روی من ** نفس جنبید و تبه شد خوی من‌‌

نیم بهر حق شد و نیمی هوا ** شرکت اندر کار حق نبود روا

تو نگاریده‌‌ی کف مولاستی ** آن حقی کرده‌‌ی من نیستی‌‌

نقش حق را هم به امر حق شکن ** بر زجاجه‌‌ی دوست سنگ دوست زن‌‌

گبر این بشنید و نوری شد پدید ** در دل او تا که زناری برید 3980

گفت من تخم جفا می‌‌کاشتم ** من ترا نوعی دگر پنداشتم‌‌

تو ترازوی احد خو بوده‌‌ای ** بل زبانه‌‌ی هر ترازو بوده‌‌ای‌‌

تو تبار و اصل و خویشم بوده‌‌ای ** تو فروغ شمع کیشم بوده‌‌ای‌‌

من غلام آن چراغ چشم جو ** که چراغت روشنی پذرفت از او

من غلام موج آن دریای نور ** که چنین گوهر بر آرد در ظهور 3985

عرضه کن بر من شهادت را که من ** مر ترا دیدم سرافراز زمن‌‌

قرب پنجه کس ز خویش و قوم او ** عاشقانه سوی دین کردند رو

او به تیغ حلم چندین حلق را ** وا خرید از تیغ و چندین خلق را

تیغ حلم از تیغ آهن تیزتر ** بل ز صد لشکر ظفر انگیزتر

ای دریغا لقمه‌‌ای دو خورده شد ** جوشش فکرت از آن افسرده شد 3990

گندمی خورشید آدم را کسوف ** چون ذنب شعشاع بدری را خسوف‌‌