خفته آن باشد که او از هر خیال ** دارد اومید و کند با او مقال‌‌

دیو را چون حور بیند او به خواب ** پس ز شهوت ریزد او با دیو آب‌‌

چون که تخم نسل را در شوره ریختا ** و به خویش آمد خیال از وی گریخت‌‌ 415

ضعف سر بیند از آن و تن پلید ** آه از آن نقش پدید ناپدید

مرغ بر بالا و زیر آن سایه‌‌اش ** می‌‌دود بر خاک پران مرغ‌‌وش‌‌

ابلهی صیاد آن سایه شود ** می‌‌دود چندان که بی‌‌مایه شود

بی‌‌خبر کان عکس آن مرغ هواست ** بی‌‌خبر که اصل آن سایه کجاست‌‌

تیر اندازد به سوی سایه او ** ترکشش خالی شود از جستجو 420

ترکش عمرش تهی شد عمر رفت ** از دویدن در شکار سایه تفت‌‌

سایه‌‌ی یزدان چو باشد دایه‌‌اش ** وارهاند از خیال و سایه‌‌اش‌‌

سایه‌‌ی یزدان بود بنده‌‌ی خدا ** مرده او زین عالم و زنده‌‌ی خدا

دامن او گیر زودتر بی‌‌گمان ** تا رهی در دامن آخر زمان‌‌

کيف مد الظل نقش اولیاست ** کاو دلیل نور خورشید خداست‌‌ 425

اندر این وادی مرو بی‌‌این دلیل ** لا أحب الآفلین گو چون خلیل‌‌

رو ز سایه آفتابی را بیاب ** دامن شه شمس تبریزی بتاب‌‌

ره ندانی جانب این سور و عرس ** از ضیاء الحق حسام الدین بپرس‌‌

ور حسد گیرد ترا در ره گلو ** در حسد ابلیس را باشد غلو

کاو ز آدم ننگ دارد از حسد ** با سعادت جنگ دارد از حسد 430

ای خنک آن کش حسد همراه نیست ** عقبه‌‌ای زین صعب‌‌تر در راه نیست‌‌

این جسد خانه‌‌ی حسد آمد بدان ** از حسد آلوده باشد خاندان‌‌

گر جسد خانه‌‌ی حسد باشد و لیک ** آن جسد را پاک کرد الله نیک‌‌

طهرا بيتي بیان پاکی است ** گنج نور است ار طلسمش خاکی است‌‌

چون کنی بر بی‌‌جسد مکر و حسد ** ز آن حسد دل را سیاهیها رسد 435

خاک شو مردان حق را زیر پا ** خاک بر سر کن حسد را همچو ما

بیان حسد وزیر

آن وزیرک از حسد بودش نژاد ** تا به باطل گوش و بینی باد داد