هر که را دامان عشقی نابده ** ز آن نثار نور بی‌‌بهره شده‌‌

جزوها را رویها سوی کل است ** بلبلان را عشق با روی گل است‌‌

گاو را رنگ از برون و مرد را ** از درون جو رنگ سرخ و زرد را

رنگهای نیک از خم صفاست ** رنگ زشتان از سیاه‌‌آبه‌‌ی جفاست‌‌ 765

صبغة الله نام آن رنگ لطیف ** لعنة الله بوی این رنگ کثیف‌‌

آن چه از دریا به دریا می‌‌رود ** از همانجا کامد آن جا می‌‌رود

از سر که سیلهای تیز رو ** وز تن ما جان عشق آمیز رو

آتش کردن پادشاه جهود و بت نهادن پهلوی آتش که هر که این بت را سجود کند از آتش برست

آن جهود سگ ببین چه رای کرد ** پهلوی آتش بتی بر پای کرد

کان که این بت را سجود آرد برست ** ور نیارد در دل آتش نشست‌‌ 770

چون سزای این بت نفس او نداد ** از بت نفسش بتی دیگر بزاد

مادر بتها بت نفس شماست ** ز آن که آن بت مار و این بت اژدهاست‌‌

آهن و سنگ است نفس و بت شرار ** آن شرار از آب می‌‌گیرد قرار

سنگ و آهن ز آب کی ساکن‌‌شود ** آدمی با این دو کی ایمن شود

بت سیاه‌‌آبه‌‌ست در کوزه نهان ** نفس مر آب سیه را چشمه دان‌‌ 775

آن بت منحوت چون سیل سیاه ** نفس بتگر چشمه‌‌ای بر آب راه‌‌

صد سبو را بشکند یک پاره سنگ ** و آب چشمه می‌‌زهاند بی‌‌درنگ‌‌

بت شکستن سهل باشد نیک سهل ** سهل دیدن نفس را جهل است جهل‌‌

صورت نفس ار بجویی ای پسر ** قصه‌‌ی دوزخ بخوان با هفت در

هر نفس مکری و در هر مکر ز آن ** غرقه صد فرعون با فرعونیان‌‌ 780

در خدای موسی و موسی گریز ** آب ایمان را ز فرعونی مریز

دست را اندر احد و احمد بزن ** ای برادر واره از بو جهل تن‌‌

به سخن آمدن طفل در میان آتش و تحریض کردن خلق را در افتادن به آتش‌‌

یک زنی با طفل آورد آن جهود ** پیش آن بت و آتش اندر شعله بود

طفل از او بستد در آتش در فکند ** زن بترسید و دل از ایمان بکند

خواست تا او سجده آرد پیش بت ** بانگ زد آن طفل إنی لم أمت‌‌ 785

اندر آ ای مادر اینجا من خوشم ** گر چه در صورت میان آتشم‌‌