قدرت آن سگ بدیدی اندر آ ** تا ببینی قدرت و لطف خدا

من ز رحمت می‌‌کشانم پای تو ** کز طرب خود نیستم پروای تو

اندر آ و دیگران را هم بخوان ** کاندر آتش شاه بنهاده ست خوان‌‌ 800

اندر آیید ای مسلمانان همه ** غیر عذب دین عذاب است آن همه‌‌

اندر آیید ای همه پروانه‌‌وار ** اندر این بهره که دارد صد بهار

بانگ می‌‌زد در میان آن گروه ** پر همی‌‌شد جان خلقان از شکوه‌‌

خلق خود را بعد از آن بی‌‌خویشتن ** می‌‌فگندند اندر آتش مرد و زن‌‌

بی‌‌موکل بی‌‌کشش از عشق دوست ** ز آن که شیرین کردن هر تلخ از اوست‌‌ 805

تا چنان شد کان عوانان خلق را ** منع می‌‌کردند کاتش در میا

آن یهودی شد سیه رو و خجل ** شد پشیمان زین سبب بیمار دل‌‌

کاندر ایمان خلق عاشق‌‌تر شدند ** در فنای جسم صادق‌‌تر شدند

مکر شیطان هم در او پیچید شکر ** دیو هم خود را سیه رو دید شکر

آن چه می‌‌مالید در روی کسان ** جمع شد در چهره‌‌ی آن ناکس آن‌‌ 810

آن که می‌‌درید جامه‌‌ی خلق چست ** شد دریده آن او ایشان درست‌‌

کج ماندن دهان آن مرد که نام محمد را علیه السلام به تسخر خواند

آن دهان کژ کرد و از تسخر بخواند ** مر محمد را دهانش کژ بماند

باز آمد کای محمد عفو کن ** ای ترا الطاف و علم من لدن‌‌

من ترا افسوس می‌‌کردم ز جهل ** من بدم افسوس را منسوب و اهل‌‌

چون خدا خواهد که پرده‌‌ی کس درد ** میلش اندر طعنه‌‌ی پاکان برد 815

چون خدا خواهد که پوشد عیب کس ** کم زند در عیب معیوبان نفس‌‌

چون خدا خواهد که‌‌مان یاری کند ** میل ما را جانب زاری کند

ای خنک چشمی که آن گریان اوست ** وی همایون دل که آن بریان اوست‌‌

آخر هر گریه آخر خنده‌‌ای است ** مرد آخر بین مبارک بنده‌‌ای است‌‌

هر کجا آب روان سبزه بود ** هر کجا اشک روان رحمت شود 820

باش چون دولاب نالان چشم تر ** تا ز صحن جانت بر روید خضر

اشک خواهی رحم کن بر اشک بار ** رحم خواهی بر ضعیفان رحم آر

عتاب کردن آتش را آن پادشاه جهود