باز آمد کای محمد عفو کن ** ای ترا الطاف و علم من لدن‌‌

من ترا افسوس می‌‌کردم ز جهل ** من بدم افسوس را منسوب و اهل‌‌

چون خدا خواهد که پرده‌‌ی کس درد ** میلش اندر طعنه‌‌ی پاکان برد 815

چون خدا خواهد که پوشد عیب کس ** کم زند در عیب معیوبان نفس‌‌

چون خدا خواهد که‌‌مان یاری کند ** میل ما را جانب زاری کند

ای خنک چشمی که آن گریان اوست ** وی همایون دل که آن بریان اوست‌‌

آخر هر گریه آخر خنده‌‌ای است ** مرد آخر بین مبارک بنده‌‌ای است‌‌

هر کجا آب روان سبزه بود ** هر کجا اشک روان رحمت شود 820

باش چون دولاب نالان چشم تر ** تا ز صحن جانت بر روید خضر

اشک خواهی رحم کن بر اشک بار ** رحم خواهی بر ضعیفان رحم آر

عتاب کردن آتش را آن پادشاه جهود

رو به آتش کرد شه کای تند خو ** آن جهان سوز طبیعی خوت کو

چون نمی‌‌سوزی چه شد خاصیتت ** یا ز بخت ما دگر شد نیتت‌‌

می‌‌نبخشایی تو بر آتش پرست ** آن که نپرستد ترا او چون برست‌‌ 825

هرگز ای آتش تو صابر نیستی ** چون نسوزی چیست قادر نیستی‌‌

چشم بند است این عجب یا هوش بند ** چون نسوزاند چنین شعله‌‌ی بلند

جادویی کردت کسی یا سیمیاست ** یا خلاف طبع تو از بخت ماست‌‌

گفت آتش من همانم ای شمن ** اندر آ تو تا ببینی تاب من‌‌

طبع من دیگر نگشت و عنصرم ** تیغ حقم هم به دستوری برم‌‌ 830

بر در خرگه سگان ترکمان ** چاپلوسی کرده پیش میهمان‌‌

ور به خرگه بگذرد بیگانه رو ** حمله بیند از سگان شیرانه او

من ز سگ کم نیستم در بندگی ** کم ز ترکی نیست حق در زندگی‌‌

آتش طبعت اگر غمگین کند ** سوزش از امر ملیک دین کند

آتش طبعت اگر شادی دهد ** اندر او شادی ملیک دین نهد 835

چون که غم بینی تو استغفار کن ** غم به امر خالق آمد کار کن‌‌

چون بخواهد عین غم شادی شود ** عین بند پای، آزادی شود