طایفه‌‌ی نخجیر در وادی خوش ** بودشان از شیر دایم کش مکش‌‌

طایفه‌‌ی نخجیر در وادی خوش ** بودشان از شیر دایم کش مکش‌‌ 900

بس که آن شیر از کمین درمی‌‌ربود ** آن چرا بر جمله ناخوش گشته بود

حیله کردند آمدند ایشان بشیر ** کز وظیفه ما ترا داریم سیر

بعد از این اندر پی صیدی میا ** تا نگردد تلخ بر ما این گیا

جواب گفتن شیر نخجیران را و فایده‌‌ی جهد گفتن‌‌

گفت آری گر وفا بینم نه مکر ** مکرها بس دیده‌‌ام از زید و بکر

من هلاک فعل و مکر مردمم ** من گزیده‌‌ی زخم مار و کژدمم‌‌ 905

مردم نفس از درونم در کمین ** از همه مردم بتر در مکر و کین‌‌

گوش من لا یلدغ المؤمن شنید ** قول پیغمبر به جان و دل گزید

ترجیح نهادن نخجیران توکل را بر جهد و اکتساب‌‌

جمله گفتند ای حکیم با خبر ** الحذر دع لیس یغنی عن قدر

در حذر شوریدن شور و شر است ** رو توکل کن توکل بهتر است‌‌

با قضا پنجه مزن ای تند و تیز ** تا نگیرد هم قضا با تو ستیز 910

مرده باید بود پیش حکم حق ** تا نیاید زخم از رب الفلق‌‌

ترجیح نهادن شیر جهد و اکتساب را بر توکل و تسلیم‌‌

گفت آری گر توکل رهبر است ** این سبب هم سنت پیغمبر است‌‌

گفت پیغمبر به آواز بلند ** با توکل زانوی اشتر ببند

رمز الکاسب حبیب الله شنو ** از توکل در سبب کاهل مشو

ترجیح نهادن نخجیران توکل را بر اجتهاد

قوم گفتندش که کسب از ضعف خلق ** لقمه‌‌ی تزویر دان بر قدر حلق‌‌ 915

نیست کسبی از توکل خوبتر ** چیست از تسلیم خود محبوبتر

بس گریزند از بلا سوی بلا ** بس جهند از مار سوی اژدها

حیله کرد انسان و حیله‌‌ش دام بود ** آن که جان پنداشت خون آشام بود

در ببست و دشمن اندر خانه بود ** حیله‌‌ی فرعون زین افسانه بود

صد هزاران طفل کشت آن کینه کش ** و آن که او می‌‌جست اندر خانه‌‌اش‌‌ 920

دیده‌‌ی ما چون بسی علت در اوست ** رو فنا کن دید خود در دید دوست‌‌

دید ما را دید او نعم العوض ** یابی اندر دید او کل غرض‌‌

طفل تا گیرا و تا پویا نبود ** مرکبش جز گردن بابا نبود

چون فضولی گشت و دست و پا نمود ** در عنا افتاد و در کور و کبود