باز گوید من چه در خوردم به جغد ** صد چنین ویران فدا کردم به جغد

من نخواهم بود اینجا می‏روم ** سوی شاهنشاه راجع می‏شوم‏

خویشتن مکشید ای جغدان که من ** نه مقیمم می‏روم سوی وطن‏ 1140

این خراب آباد در چشم شماست ** ور نه ما را ساعد شه باز جاست‏

جغد گفتا باز حیلت می‏کند ** تا ز خان و مان شما را بر کند

خانه‏های ما بگیرد او به مکر ** بر کند ما را به سالوسی ز وکر

می‏نماید سیری این حیلت پرست ** و الله از جمله‏ی حریصان بدتر است‏

او خورد از حرص طین را همچو دبس ** دنبه مسپارید ای یاران به خرس‏ 1145

لاف از شه می‏زند وز دست شاه ** تا برد او ما سلیمان را ز راه‏

خود چه جنس شاه باشد مرغکی ** مشنوش گر عقل داری اندکی‏

جنس شاه است او و یا جنس وزیر ** هیچ باشد لایق لوزینه سیر

آن چه می‏گوید ز مکر و فعل و فن ** هست سلطان با حشم جویای من‏

اینت مالیخولیای ناپذیر ** اینت لاف خام و دام گول گیر 1150

هر که این باور کند از ابلهی است ** مرغک لاغر چه در خورد شهی است‏

کمترین جغد ار زند بر مغز او ** مر و را یاری‏گری از شاه کو

گفت باز ار یک پر من بشکند ** بیخ جغدستان شهنشه بر کند

جغد چه بود خود اگر بازی مرا ** دل برنجاند کند با من جفا

شه کند توده به هر شیب و فراز ** صد هزاران خرمن از سرهای باز 1155

پاسبان من عنایات وی است ** هر کجا که من روم شه در پی است‏

در دل سلطان خیال من مقیم ** بی‏خیال من دل سلطان سقیم‏

چون بپراند مرا شه در روش ** می‏پرم بر اوج دل چون پرتوش‏

همچو ماه و آفتابی می‏پرم ** پرده‏های آسمانها می‏درم‏

روشنی عقلها از فکرتم ** انفطار آسمان از فطرتم‏ 1160

بازم و حیران شود در من هما ** جغد که بود تا بداند سر ما

شه برای من ز زندان یاد کرد ** صد هزاران بسته را آزاد کرد