گه یمینش می‏برد گاهی یسار ** گه گلستانش کند گاهیش خار

دست پنهان و قلم بین خط گزار ** اسب در جولان و ناپیدا سوار

تیر پران بین و ناپیدا کمان ** جانها پیدا و پنهان جان جان‏

تیر را مشکن که این تیر شهی است ** تیر پرتابی ز شصت آگهی است‏ 1305

ما رمیت إذ رمیت گفت حق ** کار حق بر کارها دارد سبق‏

خشم خود بشکن تو مشکن تیر را ** چشم خشمت خون شمارد شیر را

بوسه ده بر تیر و پیش شاه بر ** تیر خون آلود از خون تو تر

آن چه پیدا عاجز و بسته و زبون ** و آن چه ناپیدا چنان تند و حرون‏

ما شکاریم این چنین دامی کراست ** گوی چوگانیم چوگانی کجاست‏ 1310

می‏درد می‏دوزد این خیاط کو ** می‏دمد می‏سوزد این نفاط کو

ساعتی کافر کند صدیق را ** ساعتی زاهد کند زندیق را

ز انکه مخلص در خطر باشد ز دام ** تا ز خود خالص نگردد او تمام‏

ز انکه در راهست و ره زن بی‏حد است ** آن رهد کاو در امان ایزد است‏

آینه‏ی خالص نگشت او مخلص است ** مرغ را نگرفته است او مقنص است‏ 1315

چون که مخلص گشت مخلص باز رست ** در مقام امن رفت و برد دست‏

هیچ آیینه دگر آهن نشد ** هیچ نانی گندم خرمن نشد

هیچ انگوری دگر غوره نشد ** هیچ میوه‏ی پخته با کوره نشد

پخته گرد و از تغیر دور شو ** رو چو برهان محقق نور شو

چون ز خود رستی همه برهان شدی ** چون که بنده نیست شد سلطان شدی‏ 1320

ور عیان خواهی صلاح دین نمود ** دیده‏ها را کرد بینا و گشود

فقر را از چشم و از سیمای او ** دید هر چشمی که دارد نور هو

شیخ فعال است بی‏آلت چو حق ** با مریدان داده بی‏گفتی سبق‏

دل به دست او چو موم نرم رام ** مهر او گه ننگ سازد گاه نام‏

مهر مومش حاکی انگشتری است ** باز آن نقش نگین حاکی کیست‏ 1325

حاکی اندیشه‏ی آن زرگر است ** سلسله‏ی هر حلقه اندر دیگر است‏