دزدیی کن از درون مرجان جان ** ای کم از سگ از درون عارفان‏

چون که دزدی باری آن در لطیف ** چون که حامل می‏شوی باری شریف‏

فهم کردن مریدان که ذو النون دیوانه نشده است قاصد کرده است‏

دوستان در قصه‏ی ذو النون شدند ** سوی زندان و در آن رایی زدند 1430

کاین مگر قاصد کند یا حکمتی است ** او در این دین قبله‏ای و آیتی است‏

دور دور از عقل چون دریای او ** تا جنون باشد سفه فرمای او

حاش لله از کمال جاه او ** کابر بیماری بپوشد ماه او

او ز شر عامه اندر خانه شد ** او ز ننگ عاقلان دیوانه شد

او ز عار عقل کند تن پرست ** قاصدا رفته ست و دیوانه شده ست‏ 1435

که ببندیدم قوی و ز ساز گاو ** بر سر و پشتم بزن وین را مکاو

تا ز زخم لخت یابم من حیات ** چون قتیل از گاو موسی ای ثقات‏

تا ز زخم لخت گاوی خوش شوم ** همچو کشته‏ی گاو موسی گش شوم‏

زنده شد کشته ز زخم دم گاو ** همچو مس از کیمیا شد زر ساو

کشته بر جست و بگفت اسرار را ** وا نمود آن زمره‏ی خون‏خوار را 1440

گفت روشن کاین جماعت کشته‏اند ** کاین زمان در خصمی‏ام آشفته‏اند

چون که کشته گردد این جسم گران ** زنده گردد هستی اسرار دان‏

جان او بیند بهشت و نار را ** باز داند جمله‏ی اسرار را

وا نماید خونیان دیو را ** وا نماید دام خدعه و ریو را

گاو کشتن هست از شرط طریق ** تا شود از زخم دمش جان مفیق‏ 1445

گاو نفس خویش را زوتر بکش ** تا شود روح خفی زنده و بهش‏

رجوع به حکایت ذو النون‏

چون رسیدند آن نفر نزدیک او ** بانگ بر زد هی کیانید اتقوا

با ادب گفتند ما از دوستان ** بهر پرسش آمدیم اینجا به جان‏

چونی ای دریای عقل ذو فنون ** این چه بهتان است بر عقلت جنون‏

دود گلخن کی رسد در آفتاب ** چون شود عنقا شکسته از غراب‏ 1450

وامگیر از ما بیان کن این سخن ** ما محبانیم با ما این مکن‏

مر محبان را نشاید دور کرد ** یا به رو پوش و دغل مغرور کرد