ز انکه او کف دید و دریا را ندید ** ز انکه حالی دید و فردا را ندید

خواجه‏ی فردا و حالی پیش او ** او نمی‏بیند ز گنجی جز تسو 1610

ذره‏ای ز آن آفتاب آرد پیام ** آفتاب آن ذره را گردد غلام‏

قطره‏ای کز بحر وحدت شد سفیر ** هفت بحر آن قطره را باشد اسیر

گر کف خاکی شود چالاک او ** پیش خاکش سر نهد افلاک او

خاک آدم چون که شد چالاک حق ** پیش خاکش سر نهند املاک حق‏

السماء انشقت آخر از چه بود ** از یکی چشمی که خاکی بر گشود 1615

خاک از دردی نشیند زیر آب ** خاک بین کز عرش بگذشت از شتاب‏

آن لطافت پس بدان کز آب نیست ** جز عطای مبدع وهاب نیست‏

گر کند سفلی هوا و نار را ** ور ز گل او بگذراند خار را

حاکم است و یفعل الله ما یشاء ** کاو ز عین درد انگیزد دوا

گر هوا و نار را سفلی کند ** تیرگی و دردی و ثقلی کند 1620

ور زمین و آب را علوی کند ** راه گردون را بپا مطوی کند

پس یقین شد که تعز من تشاء ** خاکیی را گفت پرها بر گشا

آتشی را گفت رو ابلیس شو ** زیر هفتم خاک با تلبیس شو

آدم خاکی برو تو بر سها ** ای بلیس آتشی رو تا ثری‏

چار طبع و علت اولی نی‏ام ** در تصرف دایما من باقی‏ام‏ 1625

کار من بی‏علت است و مستقیم ** هست تقدیرم نه علت ای سقیم‏

عادت خود را بگردانم به وقت ** این غبار از پیش بنشانم به وقت‏

بحر را گویم که هین پر نار شو ** گویم آتش را که رو گلزار شو

کوه را گویم سبک شو همچو پشم ** چرخ را گویم فرو در پیش چشم‏

گویم ای خورشید مقرون شو به ماه ** هر دو را سازم چو دو ابر سیاه‏ 1630

چشمه‏ی خورشید را سازیم خشک ** چشمه‏ی خون را به فن سازیم مشک‏

آفتاب و مه چو دو گاو سیاه ** یوغ بر گردن ببنددشان اله‏

انکار فلسفی بر قرائت إن أصبح ماؤکم غورا

مقریی می‏خواند از روی کتاب ** ماؤکم غورا ز چشمه بندم آب‏