بانگ زد گوساله‏ای از جادویی ** سجده کردی که خدای من تویی‏

آن توهمهات را سیلاب برد ** زیرکی باردت را خواب برد

چون نبودی بد گمان در حق او ** چون نهادی سر چنان ای زشت رو 2045

چون خیالت نامد از تزویر او ** وز فساد سحر احمق‏گیر او

سامریی خود که باشد ای سگان ** که خدایی بر تراشد در جهان‏

چون در این تزویر او یکدل شدی ** وز همه اشکالها عاطل شدی‏

گاو می‏شاید خدایی را به لاف ** در رسولی‏ام تو چون کردی خلاف‏

پیش گاوی سجده کردی از خری ** گشت عقلت صید سحر سامری‏ 2050

چشم دزدیدی ز نور ذو الجلال ** اینت جهل وافر و عین ضلال‏

شه بر آن عقل و گزینش که تراست ** چون تو کان جهل را کشتن سزاست‏

گاو زرین بانگ کرد آخر چه گفت ** کاحمقان را این همه رغبت شگفت‏

ز آن عجبتر دیده‏اید از من بسی ** لیک حق را کی پذیرد هر خسی‏

باطلان را چه رباید باطلی ** عاطلان را چه خوش آید عاطلی‏ 2055

ز انکه هر جنسی رباید جنس خود ** گاو سوی شیر نر کی رو نهد

گرگ بر یوسف کجا عشق آورد ** جز مگر از مکر تا او را خورد

چون ز گرگی وارهد محرم شود ** چون سگ کهف از بنی آدم شود

چون ابو بکر از محمد برد بو ** گفت هذا لیس وجه کاذب‏

چون نبد بو جهل از اصحاب درد ** دید صد شق قمر باور نکرد 2060

دردمندی کش ز بام افتاد طشت ** زو نهان کردیم حق پنهان نگشت‏

و انکه او جاهل بد از دردش بعید ** چند بنمودند و او آن را ندید

آینه‏ی دل صاف باید تا در او ** واشناسی صورت زشت از نکو

ترک گفتن آن مرد ناصح بعد از مبالغه‏ی پند مغرور خرس را

آن مسلمان ترک ابله کرد و تفت ** زیر لب لاحول‏گویان باز رفت‏

گفت چون از جد و پندم وز جدال ** در دل او بیش می‏زاید خیال‏ 2065

پس ره پند و نصیحت بسته شد ** امر أعرض عنهم پیوسته شد

چون دوایت می‏فزاید درد پس ** قصه با طالب بگو بر خوان عبس‏