گفت بستان شانه پشت خر بخار ** گفت لاحول ای پدر شرمی بدار

خادم این گفت و میان را بست چست ** گفت رفتم کاه و جو آرم نخست‏

رفت و از آخر نکرد او هیچ یاد ** خواب خرگوشی بدان صوفی بداد

رفت خادم جانب اوباش چند ** کرد بر اندرز صوفی ریش‏خند

صوفی از ره مانده بود و شد دراز ** خوابها می‏دید با چشم فراز 220

کان خرش در چنگ گرگی مانده بود ** پاره‏ها از پشت و رانش می‏ربود

گفت لاحول این چه مالیخولیاست ** ای عجب آن خادم مشفق کجاست‏

باز می‏دید آن خرش در راه رو ** گه به چاهی می‏فتاد و گه به گو

گونه‏گون می‏دید ناخوش واقعه ** فاتحه می‏خواند او و القارعه‏

گفت چاره چیست یاران جسته‏اند ** رفته‏اند و جمله درها بسته‏اند 225

باز می‏گفت ای عجب آن خادمک ** نه که با ما گشت هم نان و نمک‏

من نکردم با وی الا لطف و لین ** او چرا با من کند بر عکس کین‏

هر عداوت را سبب باید سند ** ور نه جنسیت وفا تلقین کند

باز می‏گفت آدم با لطف وجود ** کی بر آن ابلیس جوری کرده بود

آدمی مر مار و کژدم را چه کرد ** کاو همی‏خواهد مر او را مرگ و درد 230

گرگ را خود خاصیت بدریدن است ** این حسد در خلق آخر روشن است‏

باز می‏گفت این گمان بد خطاست ** بر برادر این چنین ظنم چراست‏

باز گفتی حزم سوء الظن تست ** هر که بد ظن نیست کی ماند درست‏

صوفی اندر وسوسه و آن خر چنان ** که چنین بادا جز ای دشمنان‏

آن خر مسکین میان خاک و سنگ ** کژ شده پالان دریده پالهنگ‏ 235

خسته از ره جمله‏ی شب بی‏علف ** گاه در جان کندن و گه در تلف‏

خر همه شب ذکر می‏کرد ای اله ** جو رها کردم کم از یک مشت کاه‏

با زبان حال می‏گفت ای شیوخ ** رحمتی که سوختم زین خام شوخ‏

آن چه آن خر دید از رنج و عذاب ** مرغ خاکی بیند اندر سیل آب‏

بس به پهلو گشت آن شب تا سحر ** آن خر بی‏چاره از جوع البقر 240