ای ضیاء الحق حسام الدین بیا ** که نروید بی‏تو از شوره گیا

از فلک آویخته شد پرده‏ای ** از پی نفرین دل آزرده‏ای‏

این قضا را هم قضا داند علاج ** عقل خلقان در قضا گیج است گیج‏

اژدها گشته ست آن مار سیاه ** آن که کرمی بود افتاده به راه‏ 2285

اژدها و مار اندر دست تو ** شد عصا ای جان موسی مست تو

حکم خذها لا تخف دادت خدا ** تا به دستت اژدها گردد عصا

هین ید بیضا نما ای پادشاه ** صبح نو بگشا ز شبهای سیاه‏

دوزخی افروخت در وی دم فسون ** ای دم تو از دم دریا فزون‏

بحر مکار است بنموده کفی ** دوزخ است از مکر بنموده تفی‏ 2290

ز آن نماید مختصر در چشم تو ** تا زبون بینیش جنبد خشم تو

همچنان که لشکر انبوه بود ** مر پیمبر را به چشم اندک نمود

تا بر ایشان زد پیمبر بی‏خطر ** ور فزون دیدی از آن کردی حذر

آن عنایت بود و اهل آن بدی ** احمدا ور نه تو بد دل می‏شدی‏

کم نمود او را و اصحاب و را ** آن جهاد ظاهر وباطن خدا 2295

تا میسر کرد یسری را بر او ** تا ز عسری او بگردانید رو

کم نمودن مر و را پیروز بود ** که حقش یار و طریق آموز بود

آن که حق پشتش نباشد از ظفر ** وای اگر گربش نماید شیر نر

وای اگر صدرا یکی بیند ز دور ** تا به چالش اندر آید از غرور

ز آن نماید ذو الفقاری حربه‏ای ** ز آن نماید شیر نر چون گربه‏ای‏ 2300

تا دلیر اندر فتد احمق به جنگ ** و اندر آردشان بدین حیلت به چنگ‏

تا به پای خویش باشند آمده ** آن فلیوان جانب آتش‏کده‏

کاه برگی می‏نماید تا تو زود ** پف کنی کاو را برانی از وجود

هین که آن که کوهها بر کنده است ** زو جهان گریان و او در خنده است‏

می‏نماید تا به کعب این آب جو ** صد چو عاج ابن عنق شد غرق او 2305

می‏نماید موج خونش تل مشک ** می‏نماید قعر دریا خاک خشک‏