آدمی مر مار و کژدم را چه کرد ** کاو همی‏خواهد مر او را مرگ و درد

آدمی مر مار و کژدم را چه کرد ** کاو همی‏خواهد مر او را مرگ و درد 230

گرگ را خود خاصیت بدریدن است ** این حسد در خلق آخر روشن است‏

باز می‏گفت این گمان بد خطاست ** بر برادر این چنین ظنم چراست‏

باز گفتی حزم سوء الظن تست ** هر که بد ظن نیست کی ماند درست‏

صوفی اندر وسوسه و آن خر چنان ** که چنین بادا جز ای دشمنان‏

آن خر مسکین میان خاک و سنگ ** کژ شده پالان دریده پالهنگ‏ 235

خسته از ره جمله‏ی شب بی‏علف ** گاه در جان کندن و گه در تلف‏

خر همه شب ذکر می‏کرد ای اله ** جو رها کردم کم از یک مشت کاه‏

با زبان حال می‏گفت ای شیوخ ** رحمتی که سوختم زین خام شوخ‏

آن چه آن خر دید از رنج و عذاب ** مرغ خاکی بیند اندر سیل آب‏

بس به پهلو گشت آن شب تا سحر ** آن خر بی‏چاره از جوع البقر 240

روز شد خادم بیامد بامداد ** زود پالان جست بر پشتش نهاد

خر فروشانه دو سه زخمش بزد ** کرد با خر آن چه ز آن سگ می‏سزد

خر جهنده گشت از تیزی نیش ** کو زبان تا خر بگوید حال خویش‏

گمان بردن کاروانیان که بهمیه‌ای صوفی رنجور است

چون که صوفی بر نشست و شد روان ** رو در افتادن گرفت او هر زمان‏

هر زمانش خلق بر می‏داشتند ** جمله رنجورش همی‏پنداشتند 245

آن یکی گوشش همی‏پیچید سخت ** و آن دگر در زیر گامش جست لخت‏

و آن دگر در نعل او می‏جست سنگ ** و آن دگر در چشم او می‏دید زنگ‏

باز می‏گفتند ای شیخ این ز چیست ** دی نمی‏گفتی که شکر این خر قوی است‏

گفت آن خر کاو به شب لاحول خورد ** جز بدین شیوه نداند راه کرد

چون که قوت خر به شب لاحول بود ** شب مسبح بود و روز اندر سجود 250

آدمی خوارند اغلب مردمان ** از سلام علیک‏شان کم جو امان‏

خانه‏ی دیو است دلهای همه ** کم پذیر از دیو مردم دمدمه‏

از دم دیو آن که او لاحول خورد ** هم چو آن خر در سر آید در نبرد

هر که در دنیا خورد تلبیس دیو ** و ز عدوی دوست رو تعظیم و ریو