آدمی که علم الاسما بک است ** در تک چون برق این سگ بی‏تک است‏

از بهشت انداختش بر روی خاک ** چون سمک در شست او شد از سماک‏

نوحه‏ی إنا ظلمنا می‏زدی ** نیست دستان و فسونش را حدی‏ 2710

اندرون هر حدیث او شر است ** صد هزاران سحر در وی مضمر است‏

مردی مردان ببندد در نفس ** در زن و در مرد افروزد هوس‏

ای بلیس خلق سوز فتنه جو ** بر چی‏ام بیدار کردی راست گو

باز تقریر ابلیس تلبیس خود را

گفت هر مردی که باشد بد گمان ** نشنود او راست را با صد نشان‏

هر درونی که خیال‏اندیش شد ** چون دلیل آری خیالش بیش شد 2715

چون سخن دروی رود علت شود ** تیغ غازی دزد را آلت شود

پس جواب او سکوت است و سکون ** هست با ابله سخن گفتن جنون‏

تو ز من با حق چه نالی ای سلیم ** تو بنال از شر آن نفس لئیم‏

تو خوری حلوا تو را دنبل شود ** تب بگیرد طبع تو مختل شود

بی‏گنه لعنت کنی ابلیس را ** چون نبینی از خود آن تلبیس را 2720

نیست از ابلیس از تست ای غوی ** که چو روبه سوی دنبه می‏دوی‏

چون که در سبزه ببینی دنبه را ** دام باشد این ندانی تو چرا

ز آن ندانی کت ز دانش دور کرد ** میل دنبه چشم و عقلت کور کرد

حبک الأشیاء یعمیک یصم ** نفسک السودا جنت لا تختصم‏

تو گنه بر من منه کژ مژ مبین ** من ز بد بیزارم و از حرص و کین‏ 2725

من بدی کردم پشیمانم هنوز ** انتظارم تا شبم آید به روز

متهم گشتم میان خلق من ** فعل خود بر من نهد هر مرد و زن‏

گرگ بی‏چاره اگر چه گرسنه است ** متهم باشد که او در طنطنه است‏

از ضعیفی چون نتاند راه رفت ** خلق گوید تخمه است از لوت زفت‏

باز الحاح کردن معاویه ابلیس را

گفت غیر راستی نرهاندت ** داد سوی راستی می‏خواندت‏ 2730

راست گو تا وارهی از چنگ من ** مکر ننشاند غبار جنگ من‏

گفت چون دانی دروغ و راست را ** ای خیال‏اندیش پر اندیشه‏ها