هر چه را گویی خطا بود آن نشان ** او به تقلید تو می‏گوید همان‏

او نشان کژ بنشناسد ز راست ** لیک گفتت آن مقلد را عصاست‏

چون نشان راست گویند و شبیه ** پس یقین گردد ترا لا ریب فیه‏ 2980

آن شفای جان رنجورت شود ** رنگ روی و صحت و زورت شود

چشم تو روشن شود پایت دوان ** جسم تو جان گردد و جانت روان‏

پس بگویی راست گفتی ای امین ** این نشانیها بلاغ آمد مبین‏

فیه آیات ثقات بینات ** این براتی باشد و قدر نجات‏

این نشان چون داد گویی پیش رو ** وقت آهنگ است پیش آهنگ شو 2985

پی روی تو کنم ای راست گو ** بوی بردی ز اشترم بنما که کو

پیش آن کس که نه صاحب اشتری ست ** کاو در این جست شتر بهر مری ست‏

زین نشان راست نفزودش یقین ** جز ز عکس ناقه جوی راستین‏

بوی برد از جد و گرمیهای او ** که گزافه نیست این هیهای او

اندر این اشتر نبودش حق ولی ** اشتری گم کرده است او هم بلی‏ 2990

طمع ناقه‏ی غیر رو پوشش شده ** آنچ ازو گم شد فراموشش شده‏

هر کجا او می‏دود این می‏دود ** از طمع هم درد صاحب می‏شود

کاذبی یا صادقی چون شد روان ** آن دروغش راستی شد ناگهان‏

اندر آن صحرا که آن اشتر شتافت ** اشتر خود نیز آن دیگر بیافت‏

چون بدیدش یاد آورد آن خویش ** بی‏طمع شد ز اشتر آن یار و خویش‏ 2995

آن مقلد شد محقق چون بدید ** اشتر خود را که آن جا می‏چرید

او طلب کار شتر آن لحظه گشت ** می‏نجستش تا ندید او را به دشت‏

بعد از آن تنها روی آغاز کرد ** چشم سوی ناقه‏ی خود باز کرد

گفت آن صادق مرا بگذاشتی ** تا به اکنون پاس من می‏داشتی‏

گفت تا اکنون فسوسی بوده‏ام ** وز طمع در چاپلوسی بوده‏ام‏ 3000

این زمان هم درد تو گشتم که من ** در طلب از تو جدا گشتم به تن‏

از تو می‏دزدیدمی وصف شتر ** جان من دید آن خود شد چشم پر