بوی برد از جد و گرمیهای او ** که گزافه نیست این هیهای او

اندر این اشتر نبودش حق ولی ** اشتری گم کرده است او هم بلی‏ 2990

طمع ناقه‏ی غیر رو پوشش شده ** آنچ ازو گم شد فراموشش شده‏

هر کجا او می‏دود این می‏دود ** از طمع هم درد صاحب می‏شود

کاذبی یا صادقی چون شد روان ** آن دروغش راستی شد ناگهان‏

اندر آن صحرا که آن اشتر شتافت ** اشتر خود نیز آن دیگر بیافت‏

چون بدیدش یاد آورد آن خویش ** بی‏طمع شد ز اشتر آن یار و خویش‏ 2995

آن مقلد شد محقق چون بدید ** اشتر خود را که آن جا می‏چرید

او طلب کار شتر آن لحظه گشت ** می‏نجستش تا ندید او را به دشت‏

بعد از آن تنها روی آغاز کرد ** چشم سوی ناقه‏ی خود باز کرد

گفت آن صادق مرا بگذاشتی ** تا به اکنون پاس من می‏داشتی‏

گفت تا اکنون فسوسی بوده‏ام ** وز طمع در چاپلوسی بوده‏ام‏ 3000

این زمان هم درد تو گشتم که من ** در طلب از تو جدا گشتم به تن‏

از تو می‏دزدیدمی وصف شتر ** جان من دید آن خود شد چشم پر

تا نیابیدم نبودم طالبش ** مس کنون مغلوب شد زر غالبش‏

سیئاتم شد همه طاعات شکر ** هزل شد فانی و جد اثبات شکر

سیئاتم چون وسیلت شد به حق ** پس مزن بر سیئاتم هیچ دق‏ 3005

مر ترا صدق تو طالب کرده بود ** مر مرا جد و طلب صدقی گشود

صدق تو آورد در جستن ترا ** جستنم آورد در صدقی مرا

تخم دولت در زمین می‏کاشتم ** سخره و بیگار می‏پنداشتم‏

آن نبد بیگار کسبی بود چست ** هر یکی دانه که کشتم صد برست‏

دزد سوی خانه‏ای شد زیر دست ** چون در آمد دید کان خانه‏ی خود است‏ 3010

گرم باش ای سرد تا گرمی رسد ** با درشتی ساز تا نرمی رسد

آن دو اشتر نیست آن یک اشتر است ** تنگ آمد لفظ معنی بس پر است‏

لفظ در معنی همیشه نارسان ** ز آن پیمبر گفت قد کل لسان‏