چون بدیدش یاد آورد آن خویش ** بی‏طمع شد ز اشتر آن یار و خویش‏

چون بدیدش یاد آورد آن خویش ** بی‏طمع شد ز اشتر آن یار و خویش‏ 2995

آن مقلد شد محقق چون بدید ** اشتر خود را که آن جا می‏چرید

او طلب کار شتر آن لحظه گشت ** می‏نجستش تا ندید او را به دشت‏

بعد از آن تنها روی آغاز کرد ** چشم سوی ناقه‏ی خود باز کرد

گفت آن صادق مرا بگذاشتی ** تا به اکنون پاس من می‏داشتی‏

گفت تا اکنون فسوسی بوده‏ام ** وز طمع در چاپلوسی بوده‏ام‏ 3000

این زمان هم درد تو گشتم که من ** در طلب از تو جدا گشتم به تن‏

از تو می‏دزدیدمی وصف شتر ** جان من دید آن خود شد چشم پر

تا نیابیدم نبودم طالبش ** مس کنون مغلوب شد زر غالبش‏

سیئاتم شد همه طاعات شکر ** هزل شد فانی و جد اثبات شکر

سیئاتم چون وسیلت شد به حق ** پس مزن بر سیئاتم هیچ دق‏ 3005

مر ترا صدق تو طالب کرده بود ** مر مرا جد و طلب صدقی گشود

صدق تو آورد در جستن ترا ** جستنم آورد در صدقی مرا

تخم دولت در زمین می‏کاشتم ** سخره و بیگار می‏پنداشتم‏

آن نبد بیگار کسبی بود چست ** هر یکی دانه که کشتم صد برست‏

دزد سوی خانه‏ای شد زیر دست ** چون در آمد دید کان خانه‏ی خود است‏ 3010

گرم باش ای سرد تا گرمی رسد ** با درشتی ساز تا نرمی رسد

آن دو اشتر نیست آن یک اشتر است ** تنگ آمد لفظ معنی بس پر است‏

لفظ در معنی همیشه نارسان ** ز آن پیمبر گفت قد کل لسان‏

نطق اصطرلاب باشد در حساب ** چه قدر داند ز چرخ و آفتاب‏

خاصه چرخی کاین فلک زو پره‏ای است ** آفتاب از آفتابش ذره‏ای است‏ 3015

بیان آن که در هر نفسی فتنه‏ی مسجد ضرار است‏

چون پدید آمد که آن مسجد نبود ** خانه‏ی حیلت بد و دام جهود

پس نبی فرمود کان را بر کنید ** مطرحه‏ی خاشاک و خاکستر کنید

صاحب مسجد چو مسجد قلب بود ** دانه‏ها بر دام ریزی نیست جود

گوشت کاندر شست تو ماهی رباست ** آن چنان لقمه نه بخشش نه سخاست‏