گفت آن هندوی دیگر از نیاز ** هی سخن گفتی و باطل شد نماز

گفت آن هندوی دیگر از نیاز ** هی سخن گفتی و باطل شد نماز 3030

آن سوم گفت آن دوم را ای عمو ** چه زنی طعنه بر او خود را بگو

آن چهارم گفت حمد الله که من ** در نیفتادم به چه چون آن سه تن‏

پس نماز هر چهاران شد تباه ** عیب گویان بیشتر گم کرده راه‏

ای خنک جانی که عیب خویش دید ** هر که عیبی گفت آن بر خود خرید

ز انکه نیم او ز عیبستان بده ست ** و آن دگر نیمش ز غیبستان بده ست‏ 3035

چون که بر سر مر ترا ده ریش هست ** مرهمت بر خویش باید کار بست‏

عیب کردن ریش را داروی اوست ** چون شکسته گشت جای ارحمواست‏

گر همان عیبت نبود ایمن مباش ** بو که آن عیب از تو گردد نیز فاش‏

لا تخافوا از خدا نشنیده‏ای ** پس چه خود را ایمن و خوش دیده‏ای‏

سالها ابلیس نیکو نام زیست ** گشت رسوا بین که او را نام چیست‏ 3040

در جهان معروف بد علیای او ** گشت معروفی بعکس ای وای او

تا نه ای ایمن تو معروفی مجو ** رو بشو از خوف پس بنمای رو

تا نروید ریش تو ای خوب من ** بر دگر ساده ز نخ طعنه مزن‏

این نگر که مبتلا شد جان او ** در چهی افتاد تا شد پند تو

تو نیفتادی که باشی پند او ** زهر او نوشید تو خور قند او 3045

قصد کردن غزان به کشتن یک مردی تا آن دگر بترسد

آن غزان ترک خونریز آمدند ** بهر یغما بر دهی ناگه زدند

دو کس از اعیان آن ده یافتند ** در هلاک آن یکی بشتافتند

دست بستندش که قربانش کنند ** گفت ای شاهان و ارکان بلند

در چه مرگم چرا می‏افگنید ** از چه آخر تشنه‏ی خون منید

چیست حکمت چه غرض در کشتنم ** چون چنین درویشم و عریان تنم‏ 3050

گفت تا هیبت بر این یارت زند ** تا بترسد او و زر پیدا کند

گفت آخر او ز من مسکین‏تر است ** گفت قاصد کرده است او را زر است‏

گفت چون وهم است ما هر دو یک‏ایم ** در مقام احتمال و در شک‏ایم‏

خود و را بکشید اول ای شهان ** تا بترسم من دهم زر را نشان‏