لطف شه جان را جنایت جو کند ** ز آنکه شه هر زشت را نیکو کند

رو مکن زشتی که نیکیهای ما ** زشت آمد پیش آن زیبای ما

خدمت خود را سزا پنداشتی ** تو لوای جرم از آن افراشتی‏

چون ترا ذکر و دعا دستور شد ** ز آن دعاکردن دلت مغرور شد

هم سخن دیدی تو خود را با خدا ** ای بسا کاو زین گمان افتد جدا 340

گر چه با تو شه نشیند بر زمین ** خویشتن بشناس و نیکوتر نشین‏

باز گفت ای شه پشیمان می‏شوم ** توبه کردم نو مسلمان می‏شوم‏

آن که تو مستش کنی و شیر گیر ** گر ز مستی کج رود عذرش پذیر

گر چه ناخن رفت چون باشی مرا ** بر کنم من پرچم خورشید را

ور چه پرم رفت چون بنوازیم ** چرخ بازی گم کند در بازیم‏ 345

گر کمر بخشیم که را بر کنم ** گر دهی کلکی علمها بشکنم‏

آخر از پشه نه کم باشد تنم ** ملک نمرودی به پر بر هم زنم‏

در ضعیفی تو مرا بابیل گیر ** هر یکی خصم مرا چون پیل گیر

قدر فندق افکنم بندق حریق ** بندقم در فعل صد چون منجنیق‏

موسی آمد در وغا با یک عصاش ** زد بر آن فرعون و بر شمشیرهاش‏ 350

هر رسولی یک تنه کان در زده ست ** بر همه آفاق تنها بر زده ست‏

نوح چون شمشیر در خواهید ازو ** موج طوفان گشت از او شمشیر خو

احمدا خود کیست اسپاه زمین ** ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین‏

تا بداند سعد و نحس بی‏خبر ** دور تست این دور نه دور قمر

دور تست ایرا که موسای کلیم ** آرزو می‏برد زین دورت مقیم‏ 355

چون که موسی رونق دور تو دید ** کاندر او صبح تجلی می‏دمید

گفت یا رب آن چه دور رحمت است ** بر گذشت از رحمت آن جا رویت است‏

غوطه ده موسای خود را در بحار ** از میان دوره‏ی احمد بر آر

گفت یا موسی بدان بنمودمت ** راه آن خلوت بدان بگشودمت‏

که تو ز آن دوری درین دور ای کلیم ** پا بکش زیرا دراز است این گلیم‏ 360