گفت پیغمبر که از بهر مهان ** حق نجس را پاک گرداند بدان‏

سجده‏گاهم را از آن رو لطف حق ** پاک گردانید تا هفتم طبق‏

هان و هان ترک حسد کن با شهان ** ور نه ابلیسی شوی اندر جهان‏

کاو اگر زهری خورد شهدی شود ** تو اگر شهدی خوری زهری بود 3430

کاو بدل گشت و بدل شد کار او ** لطف گشت و نور شد هر نار او

قوت حق بود مر بابیل را ** ور نه مرغی چون کشد مر پیل را

لشکری را مرغکی چندی شکست ** تا بدانی کان صلابت از حق است‏

گر تو را وسواس آید زین قبیل ** رو بخوان تو سوره‏ی اصحاب فیل‏

ور کنی با او مری و همسری ** کافرم دان گر تو ز ایشان سر بری‏ 3435

کشیدن موش مهار شتر را و متعجب شدن موش در خود

موشکی در کف مهار اشتری ** در ربود و شد روان او از مری‏

اشتر از چستی که با او شد روان ** موش غره شد که هستم پهلوان‏

بر شتر زد پرتو اندیشه‏اش ** گفت بنمایم ترا تو باش خوش‏

تا بیامد بر لب جوی بزرگ ** کاندر او گشتی زبون پیل سترگ‏

موش آن جا ایستاد و خشک گشت ** گفت اشتر ای رفیق کوه و دشت‏ 3440

این توقف چیست حیرانی چرا ** پا بنه مردانه اندر جو در آ

تو قلاووزی و پیش آهنگ من ** در میان ره مباش و تن مزن‏

گفت این آب شگرف است و عمیق ** من همی‏ترسم ز غرقاب ای رفیق‏

گفت اشتر تا ببینم حد آب ** پا در او بنهاد آن اشتر شتاب‏

گفت تا زانوست آب ای کور موش ** از چه حیران گشتی و رفتی ز هوش‏ 3445

گفت مور تست و ما را اژدهاست ** که ز زانو تا به زانو فرق‏هاست‏

گر ترا تا زانو است ای پر هنر ** مر مرا صد گز گذشت از فرق سر

گفت گستاخی مکن بار دگر ** تا نسوزد جسم و جانت زین شرر

تو مری با مثل خود موشان بکن ** با شتر مر موش را نبود سخن‏

گفت توبه کردم از بهر خدا ** بگذران زین آب مهلک مر مرا 3450

رحم آمد مر شتر را گفت هین ** برجه و بر کودبان من نشین‏