گفت تا زانوست آب ای کور موش ** از چه حیران گشتی و رفتی ز هوش‏

گفت تا زانوست آب ای کور موش ** از چه حیران گشتی و رفتی ز هوش‏ 3445

گفت مور تست و ما را اژدهاست ** که ز زانو تا به زانو فرق‏هاست‏

گر ترا تا زانو است ای پر هنر ** مر مرا صد گز گذشت از فرق سر

گفت گستاخی مکن بار دگر ** تا نسوزد جسم و جانت زین شرر

تو مری با مثل خود موشان بکن ** با شتر مر موش را نبود سخن‏

گفت توبه کردم از بهر خدا ** بگذران زین آب مهلک مر مرا 3450

رحم آمد مر شتر را گفت هین ** برجه و بر کودبان من نشین‏

این گذشتن شد مسلم مر مرا ** بگذرانم صد هزاران چون ترا

چون پیمبر نیستی پس رو به راه ** تا رسی از چاه روزی سوی جاه‏

تو رعیت باش چون سلطان نه‏ای ** خود مران چون مرد کشتیبان نه‏ای‏

چون نه‏ای کامل دکان تنها مگیر ** دست‏خوش می‏باش تا گردی خمیر 3455

أنصتوا را گوش کن خاموش باش ** چون زبان حق نگشتی گوش باش‏

ور بگویی شکل استفسار گو ** با شهنشاهان تو مسکین‏وار گو

ابتدای کبر و کین از شهوت است ** راسخی شهوتت از عادت است‏

چون ز عادت گشت محکم خوی بد ** خشم آید بر کسی کت واکشد

چون که تو گل خوار گشتی هر که او ** واکشد از گل ترا باشد عدو 3460

بت پرستان چون که خو با بت کنند ** مانعان راه بت را دشمنند

چون که کرد ابلیس خو با سروری ** دید آدم را حقیر او از خری‏

که به از من سروری دیگر بود ** تا که او مسجود چون من کس شود

سروری زهر است جز آن روح را ** کاو بود تریاق لانی ز ابتدا

کوه اگر پر مار شد باکی مدار ** کاو بود در اندرون تریاق‏زار 3465

سروری چون شد دماغت را ندیم ** هر که بشکستت شود خصم قدیم‏

چون خلاف خوی تو گوید کسی ** کینه‏ها خیزد ترا با او بسی‏

که مرا از خوی من بر می‏کند ** خویش را بر من چو سرور می‏کند

چون نباشد خوی بد سرکش در او ** کی فروزد آن خلاف آتش در او