کای خدا تو منفقان را ده خلف ** ای خدا تو ممسکان را ده تلف‏

خاصه آن منفق که جان انفاق کرد ** حلق خود قربانی خلاق کرد

حلق پیش آورد اسماعیل‏وار ** کارد بر حلقش نیارد کرد کار

پس شهیدان زنده زین رویند و خوش ** تو بدان قالب بمنگر گبروش‏

چون خلف دادستشان جان بقا ** جان ایمن از غم و رنج و شقا 385

شیخ وامی سالها این کار کرد ** می‏ستد می‏داد همچون پای مرد

تخمها می‏کاشت تا روز اجل ** تا بود روز اجل میر اجل‏

چون که عمر شیخ در آخر رسید ** در وجود خود نشان مرگ دید

وامداران گرد او بنشسته جمع ** شیخ بر خود خوش گدازان همچو شمع‏

وامداران گشته نومید و ترش ** درد دلها یار شد با درد شش‏ 390

شیخ گفت این بد گمانان را نگر ** نیست حق را چار صد دینار زر

کودکی حلوا ز بیرون بانگ زد ** لاف حلوا بر امید دانگ زد

شیخ اشارت کرد خادم را به سر ** که برو آن جمله حلوا را بخر

تا غریمان چون که آن حلوا خورند ** یک زمانی تلخ در من ننگرند

در زمان خادم برون آمد به در ** تا خرد او جمله حلوا ز ان پسر 395

گفت او را جمله‏ی حلوا به چند ** گفت کودک نیم دیناری و اند

گفت نه از صوفیان افزون مجو ** نیم دینارت دهم دیگر مگو

او طبق بنهاد اندر پیش شیخ ** تو ببین اسرار سر اندیش شیخ‏

کرد اشارت با غریمان کین نوال ** نک تبرک خوش خورید این را حلال‏

چون طبق خالی شد آن کودک ستد ** گفت دینارم بده ای با خرد 400

شیخ گفتا از کجا آرم درم ** وام دارم می‏روم سوی عدم‏

کودک از غم زد طبق را بر زمین ** ناله و گریه بر آورد و حنین‏

می‏گریست از غبن کودک های های ** کای مرا بشکسته بودی هر دو پای‏

کاشکی من گرد گلخن گشتمی ** بر در این خانقه نگذشتمی‏

صوفیان طبل خوار لقمه جو ** سگ دلان و همچو گربه روی شو 405