عیب او مهر و وفا و مردمی ** عیب او صدق و ذکا و هم دمی‏

عیب او مهر و وفا و مردمی ** عیب او صدق و ذکا و هم دمی‏ 890

کمترین عیبش جوانمردی و داد ** آن جوانمردی که جان را هم بداد

صد هزاران جان خدا کرده پدید ** چه جوانمردی بود کان را ندید

ور بدیدی کی به جان بخلش بدی ** بهر یک جان کی چنین غمگین شدی‏

بر لب جو بخل آب آن را بود ** کاو ز جوی آب نابینا بود

گفت پیغمبر که هر که از یقین ** داند او پاداش خود در یوم دین‏ 895

که یکی را ده عوض می‏آیدش ** هر زمان جودی دگرگون زایدش‏

جود جمله از عوضها دیدن است ** پس عوض دیدن ضد ترسیدن است‏

بخل نادیدن بود اعواض را ** شاد دارد دید در خواض را

پس به عالم هیچ کس نبود بخیل ** ز انکه کس چیزی نبازد بی‏بدیل‏

پس سخا از چشم آمد نه ز دست ** دید دارد کار جز بینا نرست‏ 900

عیب دیگر این که خود بین نیست او ** هست او در هستی خود عیب جو

عیب گوی و عیب جوی خود بده ست ** با همه نیکو و با خود بد بده ست‏

گفت شه جلدی مکن در مدح یار ** مدح خود در ضمن مدح او میار

ز انکه من در امتحان آرم و را ** شرمساری آیدت در ما ورا

قسم غلام در صدق و وفای یار خود از طهارت ظن خود

گفت نه و الله و بالله العظیم ** مالک الملک و به رحمان و رحیم‏ 905

آن خدایی که فرستاد انبیا ** نه به حاجت بل به فضل و کبریا

آن خداوندی که از خاک ذلیل ** آفرید او شهسواران جلیل‏

پاکشان کرد از مزاج خاکیان ** بگذرانید از تک افلاکیان‏

بر گرفت از نار و نور صاف ساخت ** وانگه او بر جمله‏ی انوار تاخت‏

آن سنا برقی که بر ارواح تافت ** تا که آدم معرفت ز آن نور یافت‏ 910

آن کز آدم رست و دست شیث چید ** پس خلیفه‏ش کرد آدم کان بدید

نوح از آن گوهر که برخوردار بود ** در هوای بحر جان دربار بود

جان ابراهیم از آن انوار زفت ** بی‏حذر در شعله‏های نار رفت‏

چون که اسماعیل در جویش فتاد ** پیش دشنه‏ی آب دارش سر نهاد