جان ابراهیم از آن انوار زفت ** بی‏حذر در شعله‏های نار رفت‏

چون که اسماعیل در جویش فتاد ** پیش دشنه‏ی آب دارش سر نهاد

جان داود از شعاعش گرم شد ** آهن اندر دست بافش نرم شد 915

چون سلیمان بد وصالش را رضیع ** دیو گشتش بنده فرمان و مطیع‏

در قضا یعقوب چون بنهاد سر ** چشم روشن کرد از بوی پسر

یوسف مه رو چو دید آن آفتاب ** شد چنان بیدار در تعبیر خواب‏

چون عصا از دست موسی آب خورد ** ملکت فرعون را یک لقمه کرد

نردبانش عیسی مریم چو یافت ** بر فراز گنبد چارم شتافت‏ 920

چون محمد یافت آن ملک و نعیم ** قرص مه را کرد او در دم دو نیم‏

چون ابو بکر آیت توفیق شد ** با چنان شه صاحب و صدیق شد

چون عمر شیدای آن معشوق شد ** حق و باطل را چو دل فاروق شد

چون که عثمان آن عیان را عین گشت ** نور فایض بود و ذی النورین گشت‏

چون ز رویش مرتضی شد در فشان ** گشت او شیر خدا درمرج جان‏ 925

چون جنید از جند او دید آن مدد ** خود مقاماتش فزون شد از عدد

بایزید اندر مزیدش راه دید ** نام قطب العارفین از حق شنید

چون که کرخی کرخ او را شد حرص ** شد خلیفه‏ی عشق و ربانی نفس‏

پور ادهم مرکب آن سو راند شاد ** گشت او سلطان سلطانان داد

و آن شقیق از شق آن راه شگرف ** گشت او خورشید رای و تیز طرف‏ 930

صد هزاران پادشاهان نهان ** سر فرازانند ز آن سوی جهان‏

نامشان از رشک حق پنهان بماند ** هر گدایی نامشان را بر نخواند

حق آن نور و حق نورانیان ** کاندر آن بحرند همچون ماهیان‏

بحر جان و جان بحر ار گویمش ** نیست لایق نام نو می‏جویمش‏

حق آن آنی که این و آن از اوست ** مغزها نسبت بدو باشد چو پوست‏ 935

که صفات خواجه‏تاش و یار من ** هست صد چندان که این گفتار من‏

آن چه می‏دانم ز وصف آن ندیم ** باورت ناید چه گویم ای کریم‏