چاکرانت شهرها گیرند و جاه ** دین تو گیرد ز ماهی تا به ماه

تا قیامت باقیش داریم ما ** تو مترس از نسخ دین ای مصطفی

ای رسول ما تو جادو نیستی ** صادقی هم‌خرقه‌ی موسیستی

هست قرآن مر تو را همچون عصا ** کفرها را در کشد چون اژدها

تو اگر در زیر خاکی خفته‌ای ** چون عصایش دان تو آنچ گفته‌ای 1210

قاصدان را بر عصایش دست نی ** تو بخسپ ای شه مبارک خفتنی

تن بخفته نور تو بر آسمان ** بهر پیکار تو زه کرده کمان

فلسفی و آنچ پوزش می‌کند ** قوس نورت تیردوزش می‌کند

آنچنان کرد و از آن افزون که گفت ** او بخفت و بخت و اقبالش نخفت

جان بابا چونک ساحر خواب شد ** کار او بی رونق و بی‌تاب شد 1215

هر دو بوسیدند گورش را و تفت ** تا بمصر از بهر آن پیگار زفت

چون به مصر از بهر آن کار آمدند ** طالب موسی و خانه‌ی او شدند

اتفاق افتاد کان روز ورود ** موسی اندر زیر نخلی خفته بود

پس نشان دادندشان مردم بدو ** که برو آن سوی نخلستان بجو

چون بیامد دید در خرمابنان ** خفته‌ای که بود بیدار جهان 1220

بهر نازش بسته او دو چشم سر ** عرش و فرشش جمله در زیر نظر

ای بسا بیدارچشم و خفته‌دل ** خود چه بیند دید اهل آب و گل

آنک دل بیدار دارد چشم سر ** گر بخسپد بر گشاید صد بصر

گر تو اهل دل نه‌ای بیدار باش ** طالب دل باش و در پیکار باش

ور دلت بیدار شد می‌خسپ خوش ** نیست غایب ناظرت از هفت و شش 1225

گفت پیغامبر که خسپد چشم من ** لیک کی خسپد دلم اندر وسن

شاه بیدارست حارس خفته گیر ** جان فدای خفتگان دل‌بصیر

وصف بیداری دل ای معنوی ** در نگنجد در هزاران مثنوی

چون بدیدندش که خفتست او دراز ** بهر دزدی عصا کردند ساز

ساحران قصد عصا کردند زود ** کز پسش باید شدن وانگه ربود 1230