ای دریغا عرصه‌ی افهام خلق ** سخت تنگ آمد ندارد خلق حلق

ای ضیاء الحق بحذق رای تو ** حلق بخشد سنگ را حلوای تو

کوه طور اندر تجلی حلق یافت ** تا که می نوشید و می را بر نتافت 15

صار دکا منه وانشق الجبل ** هل رایتم من جبل رقص الجمل

لقمه‌بخشی آید از هر کس به کس ** حلق‌بخشی کار یزدانست و بس

حلق بخشد جسم را و روح را ** حلق بخشد بهر هر عضوت جدا

این گهی بخشد که اجلالی شوی ** وز دغا و از دغل خالی شوی

تا نگویی سر سلطان را به کس ** تا نریزی قند را پیش مگس 20

گوش آنکس نوشد اسرار جلال ** کو چو سوسن صدزبان افتاد و لال

حلق بخشد خاک را لطف خدا ** تا خورد آب و بروید صد گیا

باز خاکی را ببخشد حلق و لب ** تا گیاهش را خورد اندر طلب

چون گیاهش خورد حیوان گشت زفت ** گشت حیوان لقمه‌ی انسان و رفت

باز خاک آمد شد اکال بشر ** چون جدا شد از بشر روح و بصر 25

ذره‌ها دیدم دهانشان جمله باز ** گر بگویم خوردشان گردد دراز

برگها را برگ از انعام او ** دایگان را دایه لطف عام او

رزقها را رزقها او می‌دهد ** زانک گندم بی غذایی چون زهد

نیست شرح این سخن را منتهی ** پاره‌ای گفتم بدانی پاره‌ها

جمله عالم آکل و ماکول دان ** باقیان را مقبل و مقبول دان 30

این جهان و ساکنانش منتشر ** وان جهان و سالکانش مستمر

این جهان و عاشقانش منقطع ** اهل آن عالم مخلد مجتمع

پس کریم آنست کو خود را دهد ** آب حیوانی که ماند تا ابد

باقیات الصالحات آمد کریم ** رسته از صد آفت و اخطار و بیم

گر هزارانند یک کس بیش نیست ** چون خیالاتی عدد اندیش نیست 35

آکل و ماکول را حلقست و نای ** غالب و مغلوب را عقلست و رای

حلق بخشید او عصای عدل را ** خورد آن چندان عصا و حبل را