اندرین گفتن بدند و موج تیز ** بر سر کنعان زد وشد ریز ریز

اندرین گفتن بدند و موج تیز ** بر سر کنعان زد وشد ریز ریز 1330

نوح گفت ای پادشاه بردبار ** مر مرا خر مرد و سیلت برد بار

وعده کردی مر مرا تو بارها ** که بیابد اهلت از طوفان رها

دل نهادم بر امیدت من سلیم ** پس چرا بربود سیل از من گلیم

گفت او از اهل و خویشانت نبود ** خود ندیدی تو سپیدی او کبود

چونک دندان تو کرمش در فتاد ** نیست دندان بر کنش ای اوستاد 1335

تا که باقی تن نگردد زار ازو ** گرچه بود آن تو شو بیزار ازو

گفت بیزارم ز غیر ذات تو ** غیر نبود آنک او شد مات تو

تو همی دانی که چونم با تو من ** بیست چندانم که با باران چمن

زنده از تو شاد از تو عایلی ** مغتذی بی واسطه و بی حایلی

متصل نه منفصل نه ای کمال ** بلک بی چون و چگونه و اعتلال 1340

ماهیانیم و تو دریای حیات ** زنده‌ایم از لطفت ای نیکو صفات

تو نگنجی در کنار فکرتی ** نی به معلولی قرین چون علتی

پیش ازین طوفان و بعد این مرا ** تو مخاطب بوده‌ای در ماجرا

با تو می‌گفتم نه با ایشان سخن ** ای سخن‌بخش نو و آن کهن

نه که عاشق روز و شب گوید سخن ** گاه با اطلال و گاهی با دمن 1345

روی با اطلال کرده ظاهرا ** او کرا می‌گوید آن مدحت کرا

شکر طوفان را کنون بگماشتی ** واسطه‌ی اطلال را بر داشتی

زانک اطلال لیم و بد بدند ** نه ندایی نه صدایی می‌زدند

من چنان اطلال خواهم در خطاب ** کز صدا چون کوه واگوید جواب

تا مثنا بشنوم من نام تو ** عاشقم برنام جان آرام تو 1350

هرنبی زان دوست دارد کوه را ** تا مثنا بشنود نام ترا

آن که پست مثال سنگ لاخ ** موش را شاید نه ما را در مناخ

من بگویم او نگردد یار من ** بی صدا ماند دم گفتار من

با زمین آن به که هموارش کنی ** نیست همدم با قدم یارش کنی