آن یکی همره نخورد و پند داد ** که حدیث آن فقیرش بود یاد

از کبابش مانع آمد آن سخن ** بخت نو بخشد ترا عقل کهن

پس بیفتادند و خفتند آن همه ** وان گرسنه چون شبان اندر رمه

دید پیلی سهمناکی می‌رسید ** اولا آمد سوی حارس دوید

بوی می‌کرد آن دهانش را سه بار ** هیچ بویی زو نیامد ناگوار 150

چند باری گرد او گشت و برفت ** مر ورا نازرد آن شه‌پیل زفت

مر لب هر خفته‌ای را بوی کرد ** بوی می‌آمد ورا زان خفته مرد

از کباب پیل‌زاده خورده بود ** بر درانید و بکشتش پیل زود

در زمان او یک بیک را زان گروه ** می‌درانید و نبودش زان شکوه

بر هوا انداخت هر یک را گزاف ** تا همی‌زد بر زمین می‌شد شکاف 155

ای خورنده‌ی خون خلق از راه برد ** تا نه آرد خون ایشانت نبرد

مال ایشان خون ایشان دان یقین ** زانک مال از زور آید در یمین

مادر آن پیل‌بچگان کین کشد ** پیل بچه‌خواره را کیفر کشد

پیل‌بچه می‌خوری ای پاره‌خوار ** هم بر آرد خصم پیل از تو دمار

بوی رسوا کرد مکر اندیش را ** پیل داند بوی طفل خویش را 160

آنک یابد بوی حق را از یمن ** چون نیابد بوی باطل را ز من

مصطفی چون برد بوی از راه دور ** چون نیابد از دهان ما بخور

هم بیابد لیک پوشاند ز ما ** بوی نیک و بد بر آید بر سما

تو همی‌خسپی و بوی آن حرام ** می‌زند بر آسمان سبزفام

همره انفاس زشتت می‌شود ** تا به بوگیران گردون می‌رود 165

بوی کبر و بوی حرص و بوی آز ** در سخن گفتن بیاید چون پیاز

گر خوری سوگند من کی خورده‌ام ** از پیاز و سیر تقوی کرده‌ام

آن دم سوگند غمازی کند ** بر دماغ همنشینان بر زند

پس دعاها رد شود از بوی آن ** آن دل کژ می‌نماید در زبان

اخسا آید جواب آن دعا ** چوب رد باشد جزای هر دغا 170