او در آمد گفت استا را سلام ** خیر باشد رنگ رویت زردفام

او در آمد گفت استا را سلام ** خیر باشد رنگ رویت زردفام 1550

گفت استا نیست رنجی مر مرا ** تو برو بنشین مگو یاوه هلا

نفی کرد اما غبار وهم بد ** اندکی اندر دلش ناگاه زد

اندر آمد دیگری گفت این چنین ** اندکی آن وهم افزون شد بدین

همچنین تا وهم او قوت گرفت ** ماند اندر حال خود بس در شگفت

بیمار شدن فرعون هم به وهم از تعظیم خلقان

سجده‌ی خلق از زن و از طفل و مرد ** زد دل فرعون را رنجور کرد 1555

گفتن هریک خداوند و ملک ** آنچنان کردش ز وهمی منهتک

که به دعوی الهی شد دلیر ** اژدها گشت و نمی‌شد هیچ سیر

عقل جزوی آفتش وهمست و ظن ** زانک در ظلمات شد او را وطن

بر زمین گر نیم گز راهی بود ** آدمی بی وهم آمن می‌رود

بر سر دیوار عالی گر روی ** گر دو گز عرضش بود کژ می‌شوی 1560

بلک می‌افتی ز لرزه‌ی دل به وهم ** ترس وهمی را نکو بنگر بفهم

رنجور شدن اوستاد به وهم

گشت استا سست از وهم و ز بیم ** بر جهید و می‌کشانید او گلیم

خشمگین با زن که مهر اوست سست ** من بدین حالم نپرسید و نجست

خود مرا آگه نکرد از رنگ من ** قصد دارد تا رهد از ننگ من

او به حسن و جلوه‌ی خود مست گشت ** بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت 1565

آمد و در را بتندی وا گشاد ** کودکان اندر پی آن اوستاد

گفت زن خیرست چون زود آمدی ** که مبادا ذات نیکت را بدی

گفت کوری رنگ و حال من ببین ** از غمم بیگانگان اندر حنین

تو درون خانه از بغض و نفاق ** می‌نبینی حال من در احتراق

گفت زن ای خواجه عیبی نیستت ** وهم و ظن لاش بی معنیستت 1570

گفتش ای غر تو هنوزی در لجاج ** می‌نبینی این تغیر و ارتجاج

گر تو کور و کر شدی ما را چه جرم ** ما درین رنجیم و در اندوه و گرم

گفت ای خواجه بیارم آینه ** تا بدانی که ندارم من گنه

گفت رو مه تو رهی مه آینت ** دایما در بغض و کینی و عنت