زن توقف کرد مردش بانگ زد ** کای عدو زوتر ترا این می‌سزد

در جامه‌ی خواب افتادن استاد و نالیدن او از وهم رنجوری

جامه خواب آورد و گسترد آن عجوز ** گفت امکان نه و باطن پر ز سوز

گر بگویم متهم دارد مرا ** ور نگویم جد شود این ماجرا

فال بد رنجور گرداند همی ** آدمی را که نبودستش غمی

قول پیغامبر قبوله یفرض ** ان تمارضتم لدینا تمرضوا 1580

گر بگویم او خیالی بر زند ** فعل دارد زن که خلوت می‌کند

مر مرا از خانه بیرون می‌کند ** بهر فسقی فعل و افسون می‌کند

جامه خوابش کرد و استاد اوفتاد ** آه آه و ناله از وی می‌بزاد

کودکان آنجا نشستند و نهان ** درس می‌خواندند با صد اندهان

کین همه کردیم و ما زندانییم ** بد بنایی بود ما بد بانییم 1585

دوم بار وهم افکندن کودکان استاد را کی او را از قرآن خواندن ما درد سر افزاید

گفت آن زیرک که ای قوم پسند ** درس خوانید و کنید آوا بلند

چون همی‌خواندند گفت ای کودکان ** بانگ ما استاد را دارد زیان

درد سر افزاید استا را ز بانگ ** ارزد این کو درد یابد بهر دانگ

گفت استا راست می‌گوید روید ** درد سر افزون شدم بیرون شوید

خلاص یافتن کودکان از مکتب بدین مکر

سجده کردند و بگفتند ای کریم ** دور بادا از تو رنجوری و بیم 1590

پس برون جستند سوی خانه‌ها ** همچو مرغان در هوای دانه‌ها

مادرانشان خشمگین گشتند و گفت ** روز کتاب و شما با لهو جفت

عذر آوردند کای مادر تو بیست ** این گناه از ما و از تقصیر نیست

از قضای آسمان استاد ما ** گشت رنجور و سقیم و مبتلا

مادران گفتند مکرست و دروغ ** صد دروغ آرید بهر طمع دوغ 1595

ما صباح آییم پیش اوستا ** تا ببینیم اصل این مکر شما

کودکان گفتند بسم الله روید ** بر دروغ و صدق ما واقف شوید

رفتن مادران کودکان به عیادت اوستاد

بامدادان آمدند آن مادران ** خفته استا همچو بیمار گران

هم عرق کرده ز بسیاری لحاف ** سر ببسته رو کشیده در سجاف

آه آهی می‌کند آهسته او ** جملگان گشتند هم لا حول‌گو 1600