چون همی‌خواندند گفت ای کودکان ** بانگ ما استاد را دارد زیان

درد سر افزاید استا را ز بانگ ** ارزد این کو درد یابد بهر دانگ

گفت استا راست می‌گوید روید ** درد سر افزون شدم بیرون شوید

خلاص یافتن کودکان از مکتب بدین مکر

سجده کردند و بگفتند ای کریم ** دور بادا از تو رنجوری و بیم 1590

پس برون جستند سوی خانه‌ها ** همچو مرغان در هوای دانه‌ها

مادرانشان خشمگین گشتند و گفت ** روز کتاب و شما با لهو جفت

عذر آوردند کای مادر تو بیست ** این گناه از ما و از تقصیر نیست

از قضای آسمان استاد ما ** گشت رنجور و سقیم و مبتلا

مادران گفتند مکرست و دروغ ** صد دروغ آرید بهر طمع دوغ 1595

ما صباح آییم پیش اوستا ** تا ببینیم اصل این مکر شما

کودکان گفتند بسم الله روید ** بر دروغ و صدق ما واقف شوید

رفتن مادران کودکان به عیادت اوستاد

بامدادان آمدند آن مادران ** خفته استا همچو بیمار گران

هم عرق کرده ز بسیاری لحاف ** سر ببسته رو کشیده در سجاف

آه آهی می‌کند آهسته او ** جملگان گشتند هم لا حول‌گو 1600

خیر باشد اوستاد این درد سر ** جان تو ما را نبودست زین خبر

گفت من هم بی‌خبر بودم ازین ** آگهم مادر غران کردند هین

من بدم غافل بشغل قال و قیل ** بود در باطن چنین رنجی ثقیل

چون بجد مشغول باشد آدمی ** او ز دید رنج خود باشد عمی

از زنان مصر یوسف شد سمر ** که ز مشغولی بشد زیشان خبر 1605

پاره پاره کرده ساعدهای خویش ** روح واله که نه پس بیند نه پیش

ای بسا مرد شجاع اندر حراب ** که ببرد دست یا پایش ضراب

او همان دست آورد در گیر و دار ** بر گمان آنک هست او بر قرار

خود ببیند دست رفته در ضرر ** خون ازو بسیار رفته بی‌خبر

در بیان آنک تن روح را چون لباسی است و این دست آستین دست روحست واین پای موزه‌ی پای روحست

تا بدانی که تن آمد چون لباس ** رو بجو لابس لباسی را ملیس 1610

روح را توحید الله خوشترست ** غیر ظاهر دست و پای دیگرست