گفت او را ای عدو جان خویش ** در عریشم آمده سر کرده پیش

این چراکردی شتاب اندر سباق ** گفت از افراط مهر و اشتیاق

پس تبسم کرد و گفت اکنون بیا ** لیک مخفی دار این را ای کیا

تا نمیرم من مگو این با کسی ** نه قرینی نه حبیبی نه خسی

بعد از آن قومی دگر از روزنش ** مطلع گشتند بر بافیدنش 1710

گفت حکمت را تو دانی کردگار ** من کنم پنهان تو کردی آشکار

آمد الهامش که یکچندی بدند ** که درین غم بر تو منکر می‌شدند

که مگر سالوس بود او در طریق ** که خدا رسواش کرد اندر فریق

من نخواهم کان رمه کافر شوند ** در ضلالت در گمان بد روند

این کرامت را بکردیم آشکار ** که دهیمت دست اندر وقت کار 1715

تا که آن بیچارگان بد گمان ** رد نگردند از جناب آسمان

من ترا بی این کرامتها ز پیش ** خود تسلی دادمی از ذات خویش

این کرامت بهر ایشان دادمت ** وین چراغ از بهر آن بنهادمت

تو از آن بگذشته‌ای کز مرگ تن ** ترسی وز تفریق اجزای بدن

وهم تفریق سر و پا از تو رفت ** دفع وهم اسپر رسیدت نیک زفت 1720

سبب جرات ساحران فرعون بر قطع دست و پا

ساحران را نه که فرعون لعین ** کرد تهدید سیاست بر زمین

که ببرم دست و پاتان از خلاف ** پس در آویزم ندارمتان معاف

او همی‌پنداشت کایشان در همان ** وهم و تخویفند و وسواس و گمان

که بودشان لرزه و تخویف و ترس ** از توهمها و تهدیدات نفس

او نمی‌داست کایشان رسته‌اند ** بر دریچه‌ی نور دل بنشسته‌اند 1725

این جهان خوابست اندر ظن مه‌ایست ** گر رود درخواب دستی باک نیست

گر بخواب اندر سرت ببرید گاز ** هم سرت بر جاست و هم عمرت دراز

گر ببینی خواب در خود را دو نیم ** تن‌درستی چون بخیزی نی سقیم

حاصل اندر خواب نقصان بدن ** نیست باک و نه دوصد پاره شدن

این جهان را که بصورت قایمست ** گفت پیغامبر که حلم نایمست 1730