بر حواس خود نلرزی وقت خواب ** گرچه می‌گردد پریشان و خراب

جزع ناکردن شیخی بر مرگ فرزندان خود

بود شیخی رهنمایی پیش ازین ** آسمانی شمع بر روی زمین

چون پیمبر درمیان امتان ** در گشای روضه‌ی دار الجنان

گفت پیغامبر که شیخ رفته پیش ** چون نبی باشد میان قوم خویش

یک صباحی گفتش اهل بیت او ** سخت‌دل چونی بگو ای نیک‌خو 1775

ماز مرگ و هجر فرزندان تو ** نوحه می‌داریم با پشت دوتو

تو نمی‌گریی نمی‌زاری چرا ** یا که رحمت نیست در دل ای کیا

چون ترا رحمی نباشد در درون ** پس چه اومیدست‌مان از تو کنون

ما به ا اومید تویم ای پیشوا ** که بسنگذاری تو مارا در فنا

چون بیارایند روز حشر تخت ** خود شفیع ما توی آن روز سخت 1780

درچنان روز و شب بی‌زینهار ** ما به اکرام تویم اومیدوار

دست ما و دامن تست آن زمان ** که نماند هیچ مجرم را امان

گفت پیغامبر که روز رستخیز ** کی گذارم مجرمان را اشک‌ریز

من شفیع عاصیان باشم بجان ** تا رهانمشان ز اشکنجه‌ی گران

عاصیان واهل کبایر را بجهد ** وا رهانم از عتاب نقض عهد 1785

صالحان امتم خود فارغ‌اند ** از شفاعتهای من روز گزند

بلک ایشان را شفاعتها بود ** گفتشان چون حکم نافذ می‌رود

هیچ وازر وزر غیری بر نداشت ** من نیم وازر خدایم بر فراشت

آنک بی وزرست شیخست ای جوان ** در قبول حق چواندر کف کمان

شیخ کی بود پیر یعنی مو سپید ** معنی این مو بدان ای کژ امید 1790

هست آن موی سیه هستی او ** تا ز هستی‌اش نماند تای مو

چونک هستی‌اش نماند پیر اوست ** گر سیه‌مو باشد او یا خود دوموست

هست آن موی سیه وصف بشر ** نیست آن مو موی ریش و موی سر

عیسی اندر مهد بر دارد نفیر ** که جوان ناگشته ما شیخیم و پیر

گر رهید از بعض اوصاف بشر ** شیخ نبود کهل باشد ای پسر 1795