پا برهنه می‌روی بر خار و سنگ ** گفت من حیرانم و بی خویش و دنگ

پا برهنه می‌روی بر خار و سنگ ** گفت من حیرانم و بی خویش و دنگ 1975

تو مبین این پایها را بر زمین ** زانک بر دل می‌رود عاشق یقین

از ره و منزل ز کوتاه و دراز ** دل چه داند کوست مست دل‌نواز

آن دراز و کوته اوصاف تنست ** رفتن ارواح دیگر رفتنست

تو سفرکردی ز نطفه تا بعقل ** نه بگامی بود نه منزل نه نقل

سیر جان بی چون بود در دور و دیر ** جسم ما از جان بیاموزید سیر 1980

سیر جسمانه رها کرد او کنون ** می‌رود بی‌چون نهان در شکل چون

گفت روزی می‌شدم مشتاق‌وار ** تا ببینم در بشر انوار یار

تا ببینم قلزمی در قطره‌ای ** آفتابی درج اندر ذره‌ای

چون رسیدم سوی یک ساحل بگام ** بود بیگه گشته روز و وقت شام

نمودن مثال هفت شمع سوی ساحل

هفت شمع از دور دیدم ناگهان ** اندر آن ساحل شتابیدم بدان 1985

نور شعله‌ی هر یکی شمعی از آن ** بر شده خوش تا عنان آسمان

خیره گشتم خیرگی هم خیره گشت ** موج حیرت عقل را از سر گذشت

این چگونه شمعها افروختست ** کین دو دیده‌ی خلق ازینها دوختست

خلق جویان چراغی گشته بود ** پیش آن شمعی که بر مه می‌فزود

چشم‌بندی بد عجب بر دیده‌ها ** بندشان می‌کرد یهدی من یشا 1990

شدن آن هفت شمع بر مثال یک شمع

باز می‌دیدم که می‌شد هفت یک ** می‌شکافد نور او جیب فلک

باز آن یک بار دیگر هفت شد ** مستی و حیرانی من زفت شد

اتصالاتی میان شمعها ** که نیاید بر زبان و گفت ما

آنک یک دیدن کند ادارک آن ** سالها نتوان نمودن از زبان

آنک یک دم بیندش ادراک هوش ** سالها نتوان شنودن آن بگوش 1995

چونک پایانی ندارد رو الیک ** زانک لا احصی ثناء ما علیک

پیشتر رفتم دوان کان شمعها ** تا چه چیزست از نشان کبریا

می‌شدم بی خویش و مدهوش و خراب ** تا بیفتادم ز تعجیل و شتاب

ساعتی بی‌هوش و بی‌عقل اندرین ** اوفتادم بر سر خاک زمین