گفت راندم پیشتر من نیکبخت ** باز شد آن هفت جمله یک درخت

هفت می‌شد فرد می‌شد هر دمی ** من چه سان می‌گشتم ازحیرت همی

بعد از آن دیدم درختان در نماز ** صف کشیده چون جماعت کرده ساز

یک درخت از پیش مانند امام ** دیگران اندر پس او در قیام

آن قیام و آن رکوع و آن سجود ** از درختان بس شگفتم می‌نمود 2050

یاد کردم قول حق را آن زمان ** گفت النجم و شجر را یسجدان

این درختان را نه زانو نه میان ** این چه ترتیب نمازست آنچنان

آمد الهام خدا کای با فروز ** می عجب داری ز کار ما هنوز

هفت مرد شدن آن هفت درخت

بعد دیری گشت آنها هفت مرد ** جمله در قعده پی یزدان فرد

چشم می‌مالم که آن هفت ارسلان ** تا کیانند و چه دارند از جهان 2055

چون به نزدیکی رسیدم من ز راه ** کردم ایشان را سلام از انتباه

قوم گفتندم جواب آن سلام ** ای دقوقی مفخر و تاج کرام

گفتم آخر چون مرا بشناختند ** پیش ازین بر من نظر ننداختند

از ضمیر من بدانستند زود ** یکدگر را بنگریدند از فرود

پاسخم دادند خندان کای عزیز ** این بپوشیدست اکنون بر تو نیز 2060

بر دلی کو در تحیر با خداست ** کی شود پوشیده راز چپ و راست

گفتم ار سوی حقایق بشکفند ** چون ز اسم حرف رسمی واقفند

گفت اگر اسمی شود غیب از ولی ** آن ز استغراق دان نه از جاهلی

بعد از آن گفتند ما را آرزوست ** اقتدا کردن به تو ای پاک دوست

گفتم آری لیک یک ساعت که من ** مشکلاتی دارم از دور زمن 2065

تا شود آن حل به صحبتهای پاک ** که به صحبت روید انگوری ز خاک

دانه‌ی پرمغز با خاک دژم ** خلوتی و صحبتی کرد از کرم

خویشتن در خاک کلی محو کرد ** تا نماندش رنگ و بو و سرخ و زرد

از پس آن محو قبض او نماند ** پرگشاد و بسط شد مرکب براند

پیش اصل خویش چون بی‌خویش شد ** رفت صورت جلوه‌ی معنیش شد 2070