هر حوایج را که بودش آن زمان ** راست کردی مرد شهری رایگان

رو به شهری کرد و گفت ای خواجه تو ** هیچ می‌نایی سوی ده فرجه‌جو 240

الله الله جمله فرزندان بیار ** کین زمان گلشنست و نوبهار

یا بتابستان بیا وقت ثمر ** تا ببندم خدمتت را من کمر

خیل و فرزندان و قومت را بیار ** در ده ما باش سه ماه و چهار

که بهاران خطه‌ی ده خوش بود ** کشت‌زار و لاله‌ی دلکش بود

وعده دادی شهری او را دفع حال ** تا بر آمد بعد وعده هشت سال 245

او بهر سالی همی‌گفتی که کی ** عزم خواهی کرد کامد ماه دی

او بهانه ساختی کامسال‌مان ** از فلان خطه بیامد میهمان

سال دیگر گر توانم وا رهید ** از مهمات آن طرف خواهم دوید

گفت هستند آن عیالم منتظر ** بهر فرزندان تو ای اهل بر

باز هر سالی چو لکلک آمدی ** تا مقیم قبه‌ی شهری شدی 250

خواجه هر سالی ز زر و مال خویش ** خرج او کردی گشادی بال خویش

آخرین کرت سه ماه آن پهلوان ** خوان نهادش بامدادان و شبان

از خجالت باز گفت او خواجه را ** چند وعده چند بفریبی مرا

گفت خواجه جسم و جانم وصل‌جوست ** لیک هر تحویل اندر حکم هوست

آدمی چون کشتی است و بادبان ** تا کی آرد باد را آن بادران 255

باز سوگندان بدادش کای کریم ** گیر فرزندان بیا بنگر نعیم

دست او بگرفت سه کرت بعهد ** کالله الله زو بیا بنمای جهد

بعد ده سال و بهر سالی چنین ** لابه‌ها و وعده‌های شکرین

کودکان خواجه گفتند ای پدر ** ماه و ابر و سایه هم دارد سفر

حقها بر وی تو ثابت کرده‌ای ** رنجها در کار او بس برده‌ای 260

او همی‌خواهد که بعضی حق آن ** وا گزارد چون شوی تو میهمان

بس وصیت کرد ما را او نهان ** که کشیدش سوی ده لابه‌کنان

گفت حقست این ولی ای سیبویه ** اتق من شر من احسنت الیه