حق نمودش آنچ بنمودش تمام ** گشت واقف بر سزای انتقام

روز دیگر جمله خصمان آمدند ** پیش داود پیمبر صف زدند

همچنان آن ماجراها باز رفت ** زود زد آن مدعی تشنیع زفت

حکم کردن داود بر صاحب گاو کی از سر گاو برخیز و تشنیع صاحب گاو بر داود علیه السلام

گفت داودش خمش کن رو بهل ** این مسلمان را ز گاوت کن بحل

چون خدا پوشید بر تو ای جوان ** رو خمش کن حق ستاری بدان 2420

گفت وا ویلی چه حکمست این چه داد ** از پی من شرع نو خواهی نهاد

رفته است آوازه‌ی عدلت چنان ** که معطر شد زمین و آسمان

بر سگان کور این استم نرفت ** زین تعدی سنگ و که بشکافت تفت

همچنین تشنیع می‌زد برملا ** کالصلا هنگام ظلمست الصلا

حکم کردن داود بر صاحب گاو کی جمله مال خود را به وی ده

بعد از آن داود گفتش کای عنود ** جمله مال خویش او را بخش زود 2425

ورنه کارت سخت گردد گفتمت ** تا نگردد ظاهر از وی استمت

خاک بر سر کرد و جامه بر درید ** که بهر دم می‌کنی ظلمی مزید

یک‌دمی دیگر برین تشنیع راند ** باز داودش به پیش خویش خواند

گفت چون بختت نبود ای بخت‌کور ** ظلمت آمد اندک اندک در ظهور

ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه ** ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه 2430

رو که فرزندان تو با جفت تو ** بندگان او شدند افزون مگو

سنگ بر سینه همی‌زد با دو دست ** می‌دوید از جهل خود بالا و پست

خلق هم اندر ملامت آمدند ** کز ضمیر کار او غافل بدند

ظالم از مظلوم کی داند کسی ** کو بود سخره‌ی هوا همچون خسی

ظالم از مظلوم آنکس پی برد ** کو سر نفس ظلوم خود برد 2435

ورنه آن ظالم که نفس است از درون ** خصم هر مظلوم باشد از جنون

سگ هماره حمله بر مسکین کند ** تا تواند زخم بر مسکین زند

شرم شیران راست نه سگ را بدان ** که نگیرد صید از همسایگان

عامه‌ی مظلوم‌کش ظالم‌پرست ** از کمین سگشان سوی داود جست

روی در داود کردند آن فریق ** کای نبی مجتبی بر ما شفیق 2440