گفت خواجه جسم و جانم وصل‌جوست ** لیک هر تحویل اندر حکم هوست

آدمی چون کشتی است و بادبان ** تا کی آرد باد را آن بادران 255

باز سوگندان بدادش کای کریم ** گیر فرزندان بیا بنگر نعیم

دست او بگرفت سه کرت بعهد ** کالله الله زو بیا بنمای جهد

بعد ده سال و بهر سالی چنین ** لابه‌ها و وعده‌های شکرین

کودکان خواجه گفتند ای پدر ** ماه و ابر و سایه هم دارد سفر

حقها بر وی تو ثابت کرده‌ای ** رنجها در کار او بس برده‌ای 260

او همی‌خواهد که بعضی حق آن ** وا گزارد چون شوی تو میهمان

بس وصیت کرد ما را او نهان ** که کشیدش سوی ده لابه‌کنان

گفت حقست این ولی ای سیبویه ** اتق من شر من احسنت الیه

دوستی تخم دم آخر بود ** ترسم از وحشت که آن فاسد شود

صحبتی باشد چو شمشیر قطوع ** همچو دی در بوستان و در زروع 265

صحبتی باشد چو فصل نوبهار ** زو عمارتها و دخل بی‌شمار

حزم آن باشد که ظن بد بری ** تا گریزی و شوی از بد بری

حزم س الظن گفتست آن رسول ** هر قدم را دام می‌دان ای فضول

روی صحرا هست هموار و فراخ ** هر قدم دامیست کم ران اوستاخ

آن بز کوهی دود که دام کو ** چون بتازد دامش افتد در گلو 270

آنک می‌گفتی که کو اینک ببین ** دشت می‌دیدی نمی‌دیدی کمین

بی کمین و دام و صیاد ای عیار ** دنبه کی باشد میان کشت‌زار

آنک گستاخ آمدند اندر زمین ** استخوان و کله‌هاشان را ببین

چون به گورستان روی ای مرتضا ** استخوانشان را بپرس از ما مضی

تا بظاهر بینی آن مستان کور ** چون فرو رفتند در چاه غرور 275

چشم اگر داری تو کورانه میا ** ور نداری چشم دست آور عصا

آن عصای حزم و استدلال را ** چون نداری دید می‌کن پیشوا

ور عصای حزم و استدلال نیست ** بی عصاکش بر سر هر ره مه‌ایست