حرمت ذات و صفات پاک او ** که بود گردون گریبان‌چاک او

کان فسون و اسم اعظم را که من ** بر کر و بر کور خواندم شد حسن 2585

بر که سنگین بخواندم شد شکاف ** خرقه را بدرید بر خود تا بناف

برتن مرده بخواندم گشت حی ** بر سر لاشی بخواندم گشت شی

خواندم آن را بر دل احمق بود ** صد هزاران بار و درمانی نشد

سنگ خارا گشت و زان خو بر نگشت ** ریگ شد کز وی نروید هیچ کشت

گفت حکمت چیست کنجا اسم حق ** سود کرد اینجا نبود آن را سبق 2590

آن همان رنجست و این رنجی چرا ** او نشد این را و آن را شد دوا

گفت رنج احمقی قهر خداست ** رنج و کوری نیست قهر آن ابتلاست

ابتلا رنجیست کان رحم آورد ** احمقی رنجیست کان زخم آورد

آنچ داغ اوست مهر او کرده است ** چاره‌ای بر وی نیارد برد دست

ز احمقان بگریز چون عیسی گریخت ** صحبت احمق بسی خونها که ریخت 2595

اندک اندک آب را دزدد هوا ** دین چنین دزدد هم احمق از شما

گرمیت را دزدد و سردی دهد ** همچو آن کو زیر کون سنگی نهد

آن گریز عیسی نه از بیم بود ** آمنست او آن پی تعلیم بود

زمهریر ار پر کند آفاق را ** چه غم آن خورشید با اشراق را

قصه‌ی اهل سبا و حماقت ایشان و اثر ناکردن نصیحت انبیا در احمقان

یادم آمد قصه‌ی اهل سبا ** کز دم احمق صباشان شد وبا 2600

آن سبا ماند به شهر بس کلان ** در فسانه بشنوی از کودکان

کودکان افسانه‌ها می‌آورند ** درج در افسانه‌شان بس سر و پند

هزلها گویند در افسانه‌ها ** گنج می‌جو در همه ویرانه‌ها

بود شهری بس عظیم و مه ولی ** قدر او قدر سکره بیش نی

بس عظیم و بس فراخ و بس دراز ** سخت زفت زفت اندازه‌ی پیاز 2605

مردم ده شهر مجموع اندرو ** لیک جمله سه تن ناشسته‌رو

اندرو خلق و خلایق بی‌شمار ** لیک آن جمله سه خام پخته‌خوار

جان ناکرده به جانان تاختن ** گر هزارانست باشد نیم تن