کودکان خواجه گفتند ای پدر ** ماه و ابر و سایه هم دارد سفر

حقها بر وی تو ثابت کرده‌ای ** رنجها در کار او بس برده‌ای 260

او همی‌خواهد که بعضی حق آن ** وا گزارد چون شوی تو میهمان

بس وصیت کرد ما را او نهان ** که کشیدش سوی ده لابه‌کنان

گفت حقست این ولی ای سیبویه ** اتق من شر من احسنت الیه

دوستی تخم دم آخر بود ** ترسم از وحشت که آن فاسد شود

صحبتی باشد چو شمشیر قطوع ** همچو دی در بوستان و در زروع 265

صحبتی باشد چو فصل نوبهار ** زو عمارتها و دخل بی‌شمار

حزم آن باشد که ظن بد بری ** تا گریزی و شوی از بد بری

حزم س الظن گفتست آن رسول ** هر قدم را دام می‌دان ای فضول

روی صحرا هست هموار و فراخ ** هر قدم دامیست کم ران اوستاخ

آن بز کوهی دود که دام کو ** چون بتازد دامش افتد در گلو 270

آنک می‌گفتی که کو اینک ببین ** دشت می‌دیدی نمی‌دیدی کمین

بی کمین و دام و صیاد ای عیار ** دنبه کی باشد میان کشت‌زار

آنک گستاخ آمدند اندر زمین ** استخوان و کله‌هاشان را ببین

چون به گورستان روی ای مرتضا ** استخوانشان را بپرس از ما مضی

تا بظاهر بینی آن مستان کور ** چون فرو رفتند در چاه غرور 275

چشم اگر داری تو کورانه میا ** ور نداری چشم دست آور عصا

آن عصای حزم و استدلال را ** چون نداری دید می‌کن پیشوا

ور عصای حزم و استدلال نیست ** بی عصاکش بر سر هر ره مه‌ایست

گام زان سان نه که نابینا نهد ** تا که پا از چاه و از سگ وا رهد

لرز لرزان و بترس و احتیاط ** می‌نهد پا تا نیفتد در خباط 280

ای ز دودی جسته در ناری شده ** لقمه جسته لقمه‌ی ماری شده

قصه‌ی اهل سبا و طاغی کردن نعمت ایشان را و در رسیدن شومی طغیان و کفران در ایشان و بیان فضیلت شکر و وفا

تو نخواندی قصه‌ی اهل سبا ** یا بخواندی و ندیدی جز صدا

از صدا آن کوه خود آگاه نیست ** سوی معنی هوش که را راه نیست